Jakie są główne pola pracy duszpasterstwa młodzieżowego w inspektorii?
Posiadamy 4 ośrodki kształcenia zawodowego, 32 parafie, liczne bursy, kilka oratoriów-ośrodków młodzieżowych i realizujemy różne programy powołaniowe w ramach cyklu “Przyjdź i zobacz”. Jednakże, moim zdaniem, najbardziej charakterystycznym i stymulującym obszarem jest salezjańska parafia.
Jest to zasadnicza kwestia dla naszej inspektorii: koniecznie trzeba podkreślić salezjańską tożsamość charyzmatyczną naszych parafii, czyniąc to przez wyróżniające ją rysy: umiejętność koordynacji wszystkich działań na rzecz ubogiej młodzieży; rozwinięcie wymiaru katechetycznego i misyjnego; zwrócenie szczególnej uwagi na klasy społeczne, które są pokrzywdzone. Stąd też rzeczą zasadniczą jest życie salezjańskim wymiarem wspólnotowym w parafiach.
Duszpasterstwo powołaniowe idzie zaraz po tym. Potrzeba polepszyć i wzmocnić świadectwo prorockiego życia salezjańskiego, które pociąga. Kandydaci do życia salezjańskiego muszą wejść w kontakt ze świadkami, którzy całkowicie poświęcili swoje życie, czyniąc to poprzez pracę i umiarkowanie.
I na koniec, inny pilny wymóg dotyczy oratorium: powrotu do oryginalnego pragnienia Księdza Bosko z nim związanego. Tu nie chodzi jedynie o rozrywkę czy rekreację, oratorium powinno stanowić wychowawcze i misyjne podwórko już na pierwszy rzut oka.
Jakie silne punkty i jakie wyzwania ksiądz dostrzega, gdy chodzi o duszpasterstwo młodzieżowe w inspektorii?
Mocnym punktem jest tutaj spora liczba młodych i gorliwych salezjanów, a także wielu zaangażowanych ludzi młodych, których pociągnęło ich świadectwo. Jednocześnie czasem brakuje jeszcze pracy zespołowej i jest wiele do zrobienia, by można było dotrzeć do młodych z marginesu, czyniąc to z poświęceniem i kierując się miłością duszpasterską.
Jaką strategię należy zastosować, aby wzmocnić kulturę powołaniową i misyjną?
Potrzeba osobistego programu życia oraz wzrastania w kulturze planowania na poziomie lokalnym i inspektorialnym. To, czego potrzebujemy, to powrót do braterstwa, duszpasterstwa i misyjności.
Jak uczynić “Ramy odniesienia dla salezjańskiego duszpasterstwa młodzieżowego” codziennym narzędziem w pracy wychowawczo-duszpasterskiej?
Po pierwsze, należy uczynić to poprzez poważne studium ze strony każdego salezjanina. A następnie, my, należący do Komisji DM, musimy w całości je przyjąć i wprowadzić w życie wraz z Inspektorem i jego Radą. I wreszcie, musimy wcielić je w konkretną rzeczywistość każdego z poszczególnych dzieł, krok po kroku.
