Zainteresowanie tym sympozjum i to, co zostało powiedziane w czasie jego trwania, stanowią zachętę do dalszego pogłębionego studium, zwłaszcza w przypadku osób bezpośrednio zaangażowanych w działalność duszpasterską. Stąd zrodził się pomysł, aby zaproponować coś w rodzaju vademecum, z dziesięcioma wskazówkami, które są owocem refleksji, sugestii i propozycji poczynionych przez ekspertów w czasie tego spotkania:
1) Ludzka seksualność jest wielką tajemnicą, do której musimy podchodzić z pokorą i świadomością, że zawsze istnieje obszar, którego nie będziemy w stanie w pełni zrozumieć.
2) Zmiany w kulturze afektywnej na Zachodzie zaowocowały między innymi wielką ambiwalencją. Słuszne uznanie indywidualnej wolności w nawiązywaniu nowych więzi i uznanie roli kobiet kontrastuje z takimi realiami, jak spadek pożądania, przedwczesność, często wysokie ryzyko związane z różnymi doświadczeniami i inwazyjność nowych technologii, które doprowadziły do zamieszania i niejednoznaczności.
3) Seksualność nie jest sferą zamkniętą, pozbawioną kontaktu czy skażenia, ale jest głęboko powiązana ze społeczeństwem i kulturą.
4) Relacje kobieta-mężczyzna muszą zostać przeformułowane, aby podkreślić wartość różnic w zmienionej sytuacji społecznej. Stereotypy należy odłożyć na bok, aby podkreślić wyjątkowość i specyfikę każdej relacji.
5) Niemożliwe jest dziś mówienie o seksualności bez uwzględnienia całej kwestii dotyczącej płci.
6) Ciało odgrywa symboliczną i relacyjną rolę, która nigdy nie jest dana na stałe, ale raczej jest ścieżką, którą każdy człowiek powinien podążać.
7) Edukacja uczuciowa nie może nie uwzględniać dwóch powiązanych ze sobą zjawisk: spadku liczby zawieranych małżeństw i obecnie ugruntowanej, choć problematycznej, “normalności” konkubinatu.
8) W procesach rozwoju definicja tożsamości płciowej jest zawsze procesem dynamicznym.
9) Należy uwzględnić nowe wyzwania związane z technologią. Obecnie technologia sprawia, że treści i doświadczenia są dostępne za naciśnięciem jednego przycisku, czego bardzo często młodzi ludzie nie są w stanie zrozumieć i czym nie umieją odpowiednio zarządzać.
10) Trzeba zaproponować ścieżki edukacyjne jako narrację o tym, co istnieje, czyniąc to w perspektywie zdolnej do dowartościowania doświadczeń każdej osoby.
Luciano Moia
Źródło: Avvenire
