Riccardo Ezzati, często nazywany “Ricardo” ze względu na wiele lat spędzonych w Chile, urodził się 7 stycznia 1942 r. w Campiglia dei Berici, w prowincji Vicenza, we Włoszech, jako syn Mario Ezzatiego i Assunty Andrello. Ukończył szkołę podstawową w szkole miejskiej w swojej miejscowości. Pierwsze oznaki jego powołania należy łączyć z tamtymi latami. Pewnego dnia matka jego przyjaciela odwiedziła rodzinę i opowiedziała mu o swoim synu, który przygotowywał się do rozpoczęcia edukacji w salezjańskim ośrodku. Także on postanowił pójść w jego ślady i zapisał się do ośrodka w Penango, w prowincji Asti. A kiedy przybył do Chile w 1960 r., nie mając nawet osiemnastu lat, natychmiast wstąpił do salezjańskiego nowicjatu w Quilpué.
Pierwsze śluby zakonne złożył 31 stycznia 1961 r., następnie studiował filozofię i pedagogikę w instytucie salezjańskim będącym filią Papieskiego Uniwersytetu Katolickiego w Valparaíso, a w latach 1964-1966 uczył w liceum “Camilo Ortúzar Montt” w Santiago.
Po powrocie do Włoch, aby kontynuować studia teologiczne, uczęszczał na kursy na Papieskim Uniwersytecie Salezjańskim w Rzymie, ostatecznie uzyskując licencjat. Następnie przeniósł się na Uniwersytet w Strasburgu we Francji, gdzie ukończył studia magisterskie z pedagogiki religijnej. Po powrocie do Chile nauczał religii i filozofii na Katolickim Uniwersytecie w Valparaíso, co czynił aż do złożenia wieczystej profesji 30 grudnia 1966 r. i przyjęcia święceń kapłańskich 18 marca 1970 roku.
Podziwiając jego wierność powierzonej misji oraz przymioty zawodowe i ludzkie, przełożeni powierzyli mu różne zadania w kolejnych latach. W latach 1971-1972 był odpowiedzialny za duszpasterstwo w szkole salezjańskiej w Valdivia. W latach 1973-1977 pracował w Concepción jako przełożony miejscowej wspólnoty zakonnej i dyrektor szkoły salezjańskiej. W 1978 r. został mianowany dyrektorem salezjańskiego ośrodka formacyjnego w Santiago, a także radcą inspektorialnym.
Jednocześnie kontynuował swoją działalność dydaktyczną: wykładał duszpasterstwo podstawowe na Wydziale Teologicznym Papieskiego Uniwersytetu Katolickiego w Chile oraz był członkiem i dyrektorem "Centro de estudios y experiencias catequísticas" (Ceec). W 1984 r., w czasie Kapituły Generalnej 22, został mianowany przełożonym inspektorii chilijskiej, a wkrótce potem został wybrany wiceprzewodniczącym Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonnych Chile (CONFERRE).
W 1991 r. został wezwany do Watykanu do pracy z arcybiskupem Errázurizem Ossą, ówczesnym sekretarzem Kongregacji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego.
Następnie Jan Paweł II mianował go biskupem, co miało miejsce 28 czerwca 1996 r., przydzielając mu diecezję Valdivia, którą objął 8 września.
10 lipca 2001 r. został przeniesiony na urząd pomocniczego biskupa Santiago ze stolicą tytularną La Imperial.
Po wielu latach oddanej służby Kościołowi i narodowi chilijskiemu, 24 kwietnia 2006 r. prezydent Republiki, na wniosek Kongresu Narodowego, nadał mu “w drodze specjalnej łaski” obywatelstwo chilijskie.
27 grudnia Benedykt XVI mianował go arcybiskupem Concepción.
W Konferencji Episkopatu Chile był członkiem Komisji Duszpasterskiej, gdzie przez dwie kadencje był odpowiedzialny za sektor edukacji. Był także członkiem Komisji ds. Seminariów, Duszpasterstwa Powołań oraz Wspólnej Komisji Biskupów i Wyższych Przełożonych Zakonnych. Od 2007 roku jest członkiem stałego komietetu.
Pełnił również różne funkcje i stanowiska w Radzie Episkopatu Ameryki Łacińskiej (CELAM). m.in. członka Wydziału Życia Konsekrowanego i przewodniczącego Departamentu Kultury i Edukacji. Uczestniczył także w historycznej V Konferencji Generalnej Episkopatu Ameryki Łacińskiej i Karaibów, która odbyła się w Aparecida w Brazylii w 2007 roku.
15 grudnia 2010 r. Benedykt XVI mianował go arcybiskupem metropolitą Santiago de Chile. W tym samym roku Konferencja Episkopatu wybrała go na swojego przewodniczącego, na którym to stanowisku został potwierdzony w dniu 8 listopada 2013 r. i wybrany na kolejną trzyletnią kadencję. W stolicy Chile starał się przede wszystkim uczulić wszystkich na pomoc i dzielenie się z najuboższymi. Podkreślał przy tym, że nie brakuje dóbr, ale potrzebna jest bardziej sprawiedliwa i równa dystrybucja, aby przekształcić kraj w “mesa para todos” (stół dla wszystkich), zgodnie z hasłem, jakie wprowadził w celu podniesienia świadomości wśród wiernych. Wzywał świeckich do współodpowiedzialności za nową ewangelizację. Jego wkład w rozwój życia konsekrowanego, poprzez dokumenty i przemówienia, jest również godny podkreślenia.
Mianowany kardynałem na konsystorzu 22 lutego 2014 r., został emerytowanym arcybiskupem Santiago w dniu 23 marca 2019 r., w wieku 77 lat.
