W pierwszym tygodniu, w ramach sesji dopołudniowych uczestnicy mieli okazję wysłuchać Giuseppe Buccellato, który wprowadzał w program wizyt w Muzeum-Domu Księdza Bosko, kościele św. Franciszka z Asyżu, miejsc związanych z “wędrownym oratorium”, gdzie w zwiedzaniu towarzyszył im ks. Michael Pace, z-ca dyrektora Muzeum-Domu Księdza Bosko. Godziny popołudniowe były przeznaczone na refleksję osobistą i dzielenie się spostrzeżeniami w grupie pod kierunkiem ks. Fabio Attarda.
Wizyta w Sanktuarium św. Ignacego miała na celu uwypuklenie wpływu duchowości św. Ignacego Loyoli na Księdza Bosko oraz – wierności i zaangażowania tego ostatniego w praktykowanie rocznych rekolekcji.
Około 1622 roku, zaraz po kanonizacji św. Ignacego Loyoli, około 40 kilometrów na północny zachód od Turynu, 920 metrów nad poziomem morza, miejscowa ludność zbudowała małą kaplicę, która następnie w 1677 roku przeszła na własność jezuitów. Ci właśnie potem uczynili z niej prawdziwe sanktuarium, którego budowa została zakończona w 1727 r.
Po kasacie Towarzystwa Jezusowego w 1773 r. sanktuarium przeszło na własność państwa piemonckiego, a następnie archidiecezji turyńskiej, która w 1814 r. powierzyła opiekę nad sanktuarium rektorowi kościoła św. Franciszka z Asyżu i Konwiktu kościelnego. W ten sposób księża, którzy przebywali w Konwikcie – a w którym również przebywał Ksiądz Bosko przez trzy lata po swoich święceniach kapłańskich – odprawiali rekolekcje, które stały wyraźnie pod znakiem duchowości św. Ignacego Loyoli.
Sanktuarium “Sant’Ignazio sopra Lanzo” stało się bardzo szybko ośrodkiem duchowości ignacjańskiej dla Turynu i okolicy. Właśnie misją Zgromadzenia oblatów Dziewicy Maryi, które zostało założone przez Bruno Lanteriego w 1816 r., było głoszenie rekolekcji ignacjańskich duchownym i świeckim.
W 1842 r., pod koniec pierwszego roku pobytu w Konwikcie Ks. Bosko, w towarzystwie ks. Cafasso, udał się, być może po raz pierwszy, do Sanktuarium św. Ignacego, by odprawić tam rekolekcje. Od tego czasu, jak mówi ks. Buccellato, „udawał się tam nieprzerwanie przez ponad 30 lat, nawet po roku 1866, w którym zaczął odprawiać rekolekcje w miejscowości Trofarello, gdzie odprawiali członkowie nowego Towarzystwa św. Franciszka Salezego. I często zabierał tam ze sobą kilku młodych kleryków z Oratorium; jednym z nich był Michał Rua. Drogę do tego sanktuarium zazwyczaj odbywał pieszo. W tym kontekście wprowadził również rekolekcje dla chłopców; wiele z nich sam głosił. w tym kontekście wprowadził także zwyczaj rekolekcji duchowych dla chłopców z oratorium, podczas gdy on sam był często kontaktowany w celu proponowania rekolekcji duchowych. Oto dlaczego ks.Buccellato utrzymuje dzisiaj, że głoszenie rekolekcji należy do charyzmatu i posługi salezjańskiej.
Uczestnicy SSA, którzy forumują się na duchowych przewodników swoich współbraci i młodzieży, dzięki tego rodzaju szkole mogą jeszcze bardziej znaczenie kontemplacji i rozeznania, które były charakterystyczne dla duchowości Księdza Bosko.
Teraz SSA, po zakończeniu etapu turyńskiego, odbywa się na Colle Don Bosco, gdzie jej uczestnicy pozostaną do końca programu. Obecnie ci biorą udział w 6-dniowych rekolekcjach osobistych, które potrwają do Wielkanocy, a w przyszłym tygodniu będą zwiedzać miejsca salezjańskie w Castelnuovo Don Bosco. I na koniec, w kolejnych dwóch tygodniach, będą się wgłębiać w teorię i praktykę związaną z towarzyszeniem duchowym.
