Miasto w stanie wrzenia, aktywne i pracowite, rozwijające się w szybkim tempie: Turyn z XIX wieku był stale rozwijającą się aglomeracją: w ciągu zaledwie trzech dekad, od początku wieku do 1830 roku, liczba mieszkańców wzrosła z 80 000 do 127 000.
Ten rozwój trwa przez cały XIX wiek, ale niestety ma też swoje minusy: wiele osób przybywa tu w poszukiwaniu pracy i lepszych warunków życia, ale nie wszystkim udaje się zrealizować swoje marzenia.
Szeregi ubogich rosną z dnia na dzień: stłoczeni w nędznych mieszkaniach, wielu ledwo przeżywa i to tylko dzięki pomocy publicznej, która jednak często jest niewystarczająca.
To właśnie w tym kontekście turyńscy “święci społeczni” odgrywają fundamentalną rolę: zakonnicy i świeccy, którzy poprzez swoje dzieła niosą niezbędną pomoc potrzebującym lub, jak w przypadku św. Józefa Allamano, przyczyniają się do zrodzenia i rozprzestrzeniania się misji na całym świecie.
Czcigodny sługa Boży Tancredi Falletti di Barolo zakłada bezpłatne szkoły
Jedyny syn markiza Ottavio Alessandro Fallettiegi di Barolo i Paoliny Teresy d'Oncieux, Tancredi urodził się w Turynie 26 października 1782 roku. Ojciec zabierał go ze sobą w liczne podróże. To właśnie podczas jednego z tych podróży, we Francji, poznał Juliette Colbert, którą poślubił w 1806 roku w Paryżu i przeniósł się z nią do Turynu w 1814 roku. Niemożność posiadania dzieci została odczytana przez parę jako Boży znak: zdecydowali, że ich pieniądze zostaną przekazane na pomoc potrzebujących.
Zajmując wysokie stanowiska w administracji miejskiej (był burmistrzem przez dwa lata), Tancredi zapoczątkował pewne dzieła charytatywne, takie jak założenie bezpłatnych szkół dla dzieci ubogich, przedszkola i szkoły artystyczne dla osób pozbawionych środków. Podczas epidemii cholery w 1835 r. zorganizował tymczasowe szpitale dla chorych. W 2018 r. został ogłoszony czcigodnym sługą Bożym przez papieża Franciszka.
Czcigodna służebnica Boża Juliette Falletti di Barolo otwiera dom dla samotnych matek
Juliette (Julia), żona Tancrediego Fallettiego di Barolo, urodziła się 27 czerwca 1785 r. w zamku Maulévrier w Wandei (Francja) jako córka hrabiego Éduarda Colberta i hrabiny Anne-Marie-Louise Quengo de Crénolle.
Druhna Józefiny Beauharnais, pierwszej żony Napoleona Bonaparte, po ślubie i przeprowadzce do Turynu poświęca się wraz z mężem działalności charytatywnej.
Realizuje projekty resocjalizacji i reintegracji więźniarek ze społeczeństwem, dom dla samotnych matek, szkołę zawodową dla córek ubogich rodzin i dom dla dziewcząt zagrożonych wykluczeniem społecznym, a także buduje kościół “Santa Giulia” w Turynie.
Zmarła 19 stycznia 1864 r., pozostawiając wskazówki dotyczące założenia “Opera Pia Barolo”, organizacji charytatywnej, na którą przekazała rodzinny majątek.
W 2015 r. została ogłoszona czcigodną służebnicą Bożą.
Ks. Jan Bosko zakłada Zgromadzenie Salezjańskie
Przyszły założyciel salezjanów urodził się w małym gospodarstwie w wiosce Becchi, w gminie Castelnuovo d'Asti (dziś Castelnuovo Don Bosco) w dniu 16 sierpnia 1815 r. jako syn rolników, Francesco Bosco i Margherity Occhiena.
Osierocony przez ojca w wieku dwóch lat, zaczął pracować w wieku 11 lat, gdy jego powołanie coraz wyraźniej dawało znać o sobie. Pracował w różnych zawodach, aby opłacić swoją naukę; wstąpił do seminarium w 1835 roku.
Sześć lat później został księdzem i przeniósł się do Konwiktu Kościelnego w Turynie. Tutaj rozpoczął swoją pracę, docierając do najbiedniejszych młodych ludzi, których spotykał na ulicach i budowach miasta.
To właśnie dla nich założył w 1846 r. pierwsze oratorium na Valdocco (Turyn), miejsce przeznaczone dla zmarginalizowanych młodych ludzi, gdzie zagwarantowano im konkretną pomoc, edukację i szkolenia zawodowe.
Wkrótce oratoria zaczęły się mnożyć, pomagając coraz większej liczbie potrzebujących dzieci. W 1859 r. założył Zgromadzenie Salezjańskie (od św. Franciszka Salezego), w ramach którego kontynuował swoją misję na rzecz młodzieży.
Zmarł 31 stycznia 1888 r. Został kanonizowany 1 kwietnia 1934 r. przez papieża Piusa XI.
Św. Józef Benedykt Cottolengo otwiera dom dla odrzuconych chorych
Urodził się w Bra (Cuneo) 3 maja 1786 r. jako pierwsze z dwanaściorga dzieci (z których sześcioro zmarło w wieku niemowlęcym); jego rodzicami byli Giuseppe Antonio Cottolengo i Benedetta Chiarotti.
Wyświęcony na kapłana w 1811 r., 14 maja 1816 r. ukończył z wyróżnieniem studia teologiczne w Turynie.
Coraz bardziej zainteresowany duchowymi poszukiwaniami, 2 września 1827 r. ks. Giuseppe Cottolengo został wezwany do łóżka matki trojga dzieci, z czwartym w drodze, której odmówiono miejsca w kilku szpitalach w Turynie.
Śmierć kobiety bardzo go zmartwiła i postanowił otworzyć dom dla odrzuconych chorych, aby zapobiec podobnym przypadkom w przyszłości. W ten sposób w 1828 r. powstało “Deposito de’ poveri infermi del Corpus Domini”, który służył tym chorym, którzy nie zostali przyjęci do szpitali.
Cztery lata później, w Turynie, założył "Piccola Casa della Divina Provvidenza" (znana jako “Cottolengo”): tam biedni i niepełnosprawni, epileptycy, głusi, inwalidzi i sieroty mogli znaleźć opiekę zdrowotną, pomoc i edukację. educazione.
Zmarł 30 kwietnia 1842 roku. W 1934 roku papież Pius XI ogłosił go świętym.
Św. Leonard Murialdo pomaga dzieciom ulicy
Leonard Murialdo urodził się w Turynie 26 października 1828 r. w zamożnej rodzinie. Pozbawiony ojca w wieku pięciu lat, wstąpił do szkoły pijarów w Savonie, ale w okresie dojrzewania doświadczył kryzysu życiowego i duchowego, który sprawił, że powrócił do rodziny w Turynie.
Tam dojrzała jego decyzja o zostaniu księdzem; został wyświęcony w 1851 roku.
Bardzo deceniał go św. Jana Bosko, który powierzył mu oratorium “San Luigi”, gdzie poświęcił się całkowicie potrzebującym młodym ludziom, czyniąc to właśnie poprzez oratorium, katechezę, szkołę, kształcenie zawodowe i zajęcia rekreacyjne; docierał do dzieci ulicy, niosąc im pomoc, to samo czynił wobec najbiedniejszych.
To dzięki niemu w Rivoli (Turyn) powstał dom dziecka i kolonia rolnicza. W 1873 r. założył Zgromadzenie św. Józefa, które kontynuowało dzieło opieki nad młodymi ludźmi nawet po jego śmierci, która nastąpiła 30 marca 1900 roku.
Papież Paweł VI kanonizował go 3 maja 1970 roku.
Źródło: pismo “Airone”
