Powołanie salezjańskie jest konsekwencją i stanowi rozwój mojego powołania salezjańskiego i kapłańskiego. Jednym z powodów było stworzenie możliwości dzielenia się szczęściem, które pochodzi z naszego życia godnością dzieci Bożych (godności, która mieści i nadaje znaczenie wszystkim prawom człowieka). Przypominam sobie, kiedy 40 lat temu opuściłem Włochy, by udać się do Afryki Subsaharyjskiej, gdzie spotkałem się z trudnościami związanymi z porozumieniem się, nawiązywaniem relacji, zupełnie z nowym dla mnie światem i ludźmi.
Już były poważne trudności ze zrozumieniem z powodu języka... a jeszcze trudniej było zrozumieć i zaakceptować nowy sposób rozumienia życia i śmierci, roli i znaczenia w życiu społecznym osoby w podeszłym wieku, dorosłej, młodej; współpracować w wychowaniu nowych pokoleń... Przyjąć siebie jako kogoś, kto musi się jeszcze bardzo wiele nauczyć... musi być cierpliwy w stosunku do siebie samego i któremu potrzeba jeszcze wiele czasu, by mógł zrozumieć, co ma robić i jak to robić.
To jednak mi pomogło zrozumieć, że misja nie tyle polega na robieniu, ale na miłości, która jest pożądana i pozwala nam nawiązać relacje z innymi. Obserwując – od moich 68 lat – jak przebiegało moje życie do tej pory, muszę powiedzieć, że nigdy bym nie pomyślał o tym, jak daleko może mnie doprowadzić moje powołanie misyjne.
Inną radością, jaką misje mi dały, jest bardzo podobna do tej, jaką towarzyszy rodzicom, którzy widzą swoje dzieci, którym się powiodło w życiu. Misja w Onitsha (w której pracowałem przez pierwsze 22 lata) już zrodziła 40 salezjanów, z których dwóch złożyło prośby o wyjazd na misje “ad gentes”.
W Onitsha powstała pierwsza grupa byłych wychowanków i wychowanek salezjańskich w Nigerii, pojawił się pierwszy afrykański ochotnik z Księdzem Bosko (CDB)… Pozwalało to być pewnym tego, co Pan nam powiedział: “Jestem z wami zawsze...” i być świadomym, że wzywa nas do współpracy z Nim; że chce być naszym życiu, duszy, radości. Powołanie misyjne polega na tym, aby tak czynić, by On był Emmanuelem, “Bogiem z nami”.
