Okazją do tego było spotkanie z grupą dziennikarzy, reprezentujących włoskie i zagraniczne pisma (głównie watykanistów i ekspertów kościelnych), którzy przybyli z Rzymu do Piemontu, aby odwiedzić miejsca związane z charyzmatem salezjańskim, a przede wszystkim Valdocco, gdzie zaczął się realizować sen Księdza Bosko, co ten czynił ze swoimi pierwszymi wychowankami, a także – miejsce urodzenia Świętego i jego dzieciństwa w Castelnuovo (Asti). To spotkanie z Przełożonym Generalnym wpisuję się w szeroką dyskusję dotyczącą tematów, które mają szczególne znaczenie dla Rodziny Salezjańskiej i Kościoła.
Ks. Á.F. Artime, dziesiąty Następca Księdza Bosko, wybrany po raz pierwszy Przełożonym Generalnym w 2014 roku, a następnie ponownie potwierdzony na Kapitule Generalnej w 2020 roku na kolejne sześć lat, mówi o “pogodnym Zgromadzeniu”, także w świetle niektórych danych. Obecnie jest 14 000 salezjanów Księdza Bosko w 134 krajach świata. Od 440 do 460 nowicjuszy wstępuje co roku i składa pierwsze śluby. A mniej więcej co czwarty salezjanin to człowiek młody. Mówimy tutaj o obecności kapilarnej, obejmującej pięć kontynentów, szczególnie cennej na ziemiach najuboższych, a także w miejscach konfliktów i wojen, jak to jest w przypadku udręczonej Ukrainy. “Jesteśmy obecni tam zarówno na południu, na obszarze obrządku łacińskiego na pięciu placówkach, należących do polskiej inspektorii krakowskiej, jak i na północy, na obszarze obrządku grekokatolickiego, we Lwowie i Kijowie”. Tam 22 grudnia młody salezjanin, ks. Maksym Riabucha, otrzyma święcenia biskupie: wielka odpowiedzialność, ale i znak nadziei w tych strasznych czasach. W tym roku wojny “przyjęliśmy do naszych domów tysiące rodzin w Polsce i na Słowacji, a także tutaj, we Włoszech. A nasi współbracia na Ukrainie byli i są bardzo odważni, czasami znajdując się prawie że na linii ognia, aby nieść pomoc i dostarczać lekarstwa. Osobiście widziałem zdjęcia minibusu trafionego pociskami artyleryjskimi. To surowa rzeczywistość, stojąca pod znakiem brutalności i braku człowieczeństwa, wobec której trudno wytrwać. Ale to właśnie tam jesteśmy dziś wezwani do dawania świadectwa nadziei”.
Wśród wielu trudnych sytuacji jest również ta związana z Chinami: Rodzina Salezjańska jest tam obecna z własną inspektorią obejmącą Hongkong, Makau i na Tajwan, gdzie prowadzi kilka szkół i ośrodków dla młodzieży. Ponadto niektórzy salezjanie Księdza Bosko pracują w Chinach kontynentalnych, pomagając najuboższym i chorym na trąd, czyniąc to stale w ramach delikatnego i niezbędnego dialogu z władzami lokalnymi.
W czasie wspomnianego spotkania były też poruszone tematy drażliwe i niewygodne, jak choćby wielki problem wykorzystywania dzieci. “Dla nas, którzy publicznie obiecaliśmy Bogu, że oddamy nasze życie za młodzież, każdy przypadek nadużycia jest straszną raną i wielkim bólem. Zapewniam, że w obliczu każdego zgłoszenia lub skargi podejmujemy najbardziej stanowcze i szybkie działania. Do sprawiedliwości należy dążyć wszelkimi sposobami. A nie jest to łatwe: niestety są też takie rzeczywistości, które wykorzystują sytuację, by czerpać z niej zyski, a publiczne oskarżenie niewinnego człowieka oznacza skazanie go na dźwiganie ciężaru, który będzieć ciążył na nim na zawsze. Ale kiedy pojawiają się dowody, proces jest prowadzony z najwyższą dokładnością. Ponadto jestem wielkim zwolennikiem sprawiedliwości naprawczej: spotkania z ofiarami, zapoznanie się z ich potrzebami, poznanie, jakie jest ich żądanie sprawiedliwości”.
Poproszony o komentarz do teorii gender i zagrożeń dla integralności osoby, Przełożony Generalny odpowiedział: “Wychodzimy od spojrzenia miłosierdzia, które przyjmuje, a nie potępia. Nie oznacza to oczywiście usprawiedliwiania wszystkiego, ale wychodzenie od osoby w jej całości, z jej tajemnicą, a także z jej ułomnościami”.
W czasach, w których - przynajmniej gdy patrzymy z naszej perspektywy - wśród najmłodszych zdaje się panować wielki kryzys wiary, ks. Á.F. Artime'a kieruje jednak przesłanie nadziei: “W porównaniu z czasami Księdza Bosko wszystko się zmieniło, ale jednocześnie nic się nie zmieniło”. Dlatego nawet w głęboko przekształconym społeczeństwie, o wiele bardziej zsekularyzowanym niż to z połowy XIX wieku, “nasze centrum nie zmienia się: wiara przeżywana w przejrzystości, ale w różny sposób, zależnie od rzeczywistości. Nie zapominajmy, że w wielu krajach, w których działamy, katolicy stanowią niewielką mniejszość, a wśród naszej młodzieży są muzułmanie, hindusi i ludzie wielu innych wyznań. Kiedykolwiek jednak jest to możliwe, co zawsze czynimy z szacunkiem i poszanowaniem, proponujemy głoszenie Dobrej Nowiny, które nie jest prozelityzmem, ale wolnością. Wielu młodych ludzi przyjmuje to z zadowoleniem, o czym mogłem się przekonać, spotykając się z nimi. Może nie robią hałasu, ale są tam obecni”.
