Zaczęło się od analizy roli Wikariusza Przełożonego Generalnego jako “pierwszego współpracownika Przełożonego Generalnego” w świetle Konstytucji. Jest on swego rodzaju “inspektorem”, gdy chodzi o domy bezpośrednio zależne od Przełożonego Generalnego, także w odniesieniu do placówek salezjańskich związanych z Watykanem: domy na obszarze Watykanu, Katakumby św. Kaliksta, papieska parafia w Castelgandolfo. Poprzez swoją posługę “wspiera autentyczne życie konsekrowane, ukazując jego urok” - stwierdził ks. Martoglio i dodał: “Każda inspektoria powinna poświęcić więcej uwagi funkcji swojego wikariusza, powierzając mu zadanie troski o życie zakonne i dyscyplinę”, co trzeba będzie wyraźnie podkreślić w art. 168 Konstytucji.

Ten ogólny obraz Zgromadzenia w świecie przedstawili w swoich sprawozdaniach: 

–    radca generalny ds. formacji, ks. Ivo Coelho;

–    radca generalny ds. duszpasterstwa młodzieży, ks. Miguel Ángel García Morcuende;

–    radca generalny ds. komunikacji społecznej, ks. Gildasio Mendes;

–    radca generalny ds. misji, ks. Alfred Maravilla;

–    delegat Przełożonego Generalnego ds. Rodziny Salezjańskiej, ks. Joan Lluís Playà.

Po południu kapitulni wysłuchali sprawozdań dotyczących stanu czterech regionów salezjańskich, a były to: 

–    Afryka-Madagaskar: radca generalny regionu i kierownik KG29, ks. Alphonse Owoudou;

–    Azja Południowa: radca generalny regionu, ks. Biju Michael;

–    Azja Wschodnia-Oceania: radca generalny regionu, ks. Joseph Nguyen Thinh Phuoc;

–    Ameryka Cono Sud: radca generalny regionu, ks. Héctor Gabriel Romero.

Te sprawozdania zostaną skompletowane we wtorek 25 lutego w odniesieniu do innych regionów salezjańskich. W najbliższych artykułach uwzględnimy te sprawozdania.

Ogólnie biorąc, w sprowozdaniach przedstawionych kapitulnym, wyłoniły się pewne elementy, które charakteryzowały cały sześcioletni okres – w tym przypadku ograniczony do pięciu lat – zarówno w kontekście rozwoju Zgromadzenia, jak i pewnych “cieni”, z czym łączy się potrzeba dokonania korekt i odważnych zmian.

W odniesieniu do tych właśnie elementów członkowie Kapituły już zaczęli – w ramach wcześniejszej pracy w swoich inspektoriach i w tych pierwszych dniach obrad kapitulnych – zwracać uwagę na potrzebę dokonania wyborów, które dałyby możliwość spojrzenia wykraczającego daleko poza partykularne wizje. Siłą rzeczy, wizja teraźniejszości i przyszłości jest odmienna, zależnie od tego, czy mamy do czynienia z “młodym” okręgiem, wzrostem czy spadkiem liczby powołań, albo też z takim a nie innym kontekstem ekonomicznym czy politycznym, w którym prowadzona jest działalność, gdzie, niestety, coraz częściej jesteśmy świadkami nawrotów kryzysów humanitarnych.

Kluczowe jest przeanalizowanie tego, co ks. Coelho umieścił w centrum “wyzwań”:

–    konieczność przezwyciężenia “funkcjonalistycznej” koncepcji powołania salezjańskiego;

–    wspólna formacja z innymi kapłanami w diecezjach, która nie może prowadzić do poniżającej homogeniczności;

–    autentyczne stosowanie Systemu Prewencyjnego, co wymaga dobrych formatorów młodych współbraci;

–    sytuacja młodych ludzi w dzisiejszym kontekście, którzy otrzymują bodźce niszczące korzenie wartości.

Potrzebne jest nowe “ratio”, które oświeci każdego salezjanina w codziennym odpowiadaniu na wezwanie Pana.

• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
•  

Tweet