Pandemia odsłoniła nowe słabe strony, nawet gdy chodzi o najbardziej “szczęśliwych” młodych ludzi. Powszechnie uważa się także, że nowe pokolenia zapłacą najwyższą cenę. Czy Ksiądz podziela tę opinię?
Jeśli chodzi o kategorię osób, w stosunku do której nie powinniśmy stosować uogólnień, są nimi właśnie ludzie młodzi. Dziś z dumą pokazują plaster na ramieniu: to młodzi ludzie i nastolatkowie, którzy nie myślą tylko o wakacjach spędzonych na wolności. Wybierają szczepionkę, aby odzyskać normalność, wrócić do lekcji i przezwyciężyć koszmar nauki na odległość, a także – wznowić zajęcia sportowe czy też wrócić na studia lub do bezpiecznej pracy.
Co powinień zrobić świat ludzi dorosłych, aby pomóc tym młodym spojrzeć poza Covid-19 i zaplanować przyszłość?
To zależy, jaki rodzaj komunikacji zachodzi między dorosłymi a młodzieżą. My, dorośli, wciąż jesteśmy zbyt przywiązani do komunikacji werbalnej, na którą składają się dobre słowa, pełne „masz to zrobić”. A czy przpadkiem nie nadszedł czas, aby wysłać konkretne sygnały i zaproponować możliwe ścieżki spotkania? Abyśmy wszyscy doświadczyli bogactwa przedłużonego, niespiesznego spotkania, bez spoglądania na zegar, dającego prawdziwe poczucie bycia tam tylko dla nich. Potrzebne jest dzielenie się doświadczeniem. Tak pisał Ksiądz Bosko z Rzymu w 1884 r. w liście wysłanym do salezjanów w Turynie-Valdocco: “Nie wystarczy, że młodzi są kochani, ale trzeba, by zrozumieli, że są kochani!”. W ten sposób zachęcił ich, aby byli wśród chłopców, bawili się z nimi, towarzyszyli im we wszystkich ich zajęciach, starali się być blisko nich...
Jaka jest rola duszpasterstwa młodzieżowego w naszych diecezjach?
Z duszpasterstwem młodzieżowym wiążą się wielkie możliwości: wychowawcy i młodzi księża, którzy są wśród młodzieży. Sprzyja temu bliskość wieku, wiele okazji, także w czasie lata: “Lato Młodych”, obozy szkolne, oratoria, które są otwarte dla wszystkich, bez względu na kolor skóry i przynależność religijną. Ale nawet tutaj – nie chcę przy tym nikogo pouczać – wydaje się oczywiste, że te okazje do spotkania muszą mieć miejsce w całej rozciągłości, nie powinniśmy się ich bać, ale przeżywać je z radością: jeśli dzieci zobaczą, że w to wierzymy, nigdy nie będą tylko obserwatorami.
Jak możemy pomóc naszym młodym ludziom wyobrazić sobie własne jutro?
Pandemia pokazała nam, jak bardzo potrzebujemy odpowiedzialności. Odpowiedzialnego i solidarnego “ja”, “ja”, które umie uznać wspólne przeznaczenie istot ludzkich. Integralny rozwój osoby został wzbogacony o dalsze implikacje i elementy spójności, również gdy chodzi o niezbywalną zasadą równej godności i równości. Osoba jest czymś więcej niż jednostką: jest w pełni zrealizowanym “ja”. Żyje w “my”, poszukuje “my”. Odczuwamy, że wzrasta chęć zaczęcia od nowa: siłą napędową jest zaufanie, które będziemy potrafili wzmocnić.
