Potem wysłuchano sprawozdań przedstawicieli sześciu Komisji powołanych w ramach Kapituły Generalnej, które obradowały nad trzema grupami tematycznymi. Struktura przyszłej Rady Generalnej i konfiguracja Regionów były przedmiotem ustaleń, które zostaną formalnie poddane pod głosowanie do poniedziałku 10 marca.

Pojawiły się różne stanowiska w odniesieniu do “dozowania” interwencji, które mają zostać podjęte, a które dotyczą: przekształcenia dwóch sektorów (Komunikacja Społeczna i Misje) w sekretariaty bezpośrednio podlegające Przełożonemu Generalnemu; doprecyzowania zadań i narzędzi związanych z Sektorami i Regionami, a także obecnego stanu Rady Generalnej. Bardziej powszechne i pozytywne było stanowisko kapitulnych w odniesieniu do podziału Regionu Afryka-Madagaskar i włączenia Chorwacji do Regionu Śródziemnomorskiego.

Jednak poza wynikami wieczornego głosowania, w którym przyjęto wszystkie proponowane rezolucje, interesujące było wyrażenie poparcia dla jednego lub drugiego stanowiska w odniesieniu do każdej z tych propozycji, co przewodniczący Kapituły odczytał jako  wyraz dobrej znajomości struktury animacji i zarządzania Zgromadzenia.

Wielu z obecnych stwierdziło jednak, że nie są jeszcze gotowi do wypowiadania się na temat aspektów organizacyjnych, ponieważ nie są świadomi dynamiki, która nimi kieruje. Dlatego pojawiły się prośby o danie więcej czasu na to, ponieważ poza harmonogramem obrad KG29,  chodzi o to, aby każdy z kapitulnych mógł ubogacić się i lepiej poznać rozległość i złożoność “systemu”, w którym działa.

Ale nie to było tylko przedmiotem ostatnich obrad. Na bazie wypowiedzi w ramach Komisji i na forum ogólnym, które dotyczyły aspektów kulturowych i duszpasterskich związanych z sektorami i regionami, w czasie dyskusji często dotykano niektórych wyzwań, które pojawiały się w innych kontekstach, a które dotyczyły takich aspektów, jak: 

-       formacja i animacja w inspektoriach w wymiarze międzynarodowym;

-       posłannictwo w nowej wizji stałej wymiany współbraci;

-       wola, by nie dać się pokonać przez inercję struktur;

-       zobowiązanie do podążania w kierunku Kościoła “wychodzącego”;

-       relacja ze świeckimi coraz częściej pełniącymi w dziełach funkcje kierownicze;

-       ewangelizacyjny cel komunikacji społecznej w społeczeństwach “rozproszonych”. 

Różnice zdań, a nawet gorące debaty są uzasadnione, ale, jak zaznaczył ks. Martoglio, “dostrzec można wielkie poczucie odpowiedzialności ze strony wszystkich i wysoki poziom trwających obrad, w czasie których wszyscy są zaangażowani we wszystko”. 

• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
•  

Tweet