Działalność okręgu salezjańskiego w Portugalii, który zaczął funkcjonować jako inspektoria w 1902 r., została gwałtownie przerwana w 1910 r. z powodu rewolucji, w wyniku której została obalona monarchia i został zapoczątkowany reżim republikański, w tamtym czasie silnie antyreligijny. W konsekwencji członkowie wszystkich zgromadzeń zakonnych zostali wydaloni, a ich majątek skonfiskowany przez państwo.

Począwszy od 1920 r. sytuacja polityczna uległa zmianie, a stosunki państwa z Kościołem poprawiły się. W tej sytuacji salezjanie mogli wznowić swoją działalność. Okręg zaczął na nowo funkcjonować, najpierw jako wizytatoria (1923), a potem jako kanonicznie erygowana inspektoria (1938), stając się coraz silniejszy, co najpierw dotyczyło Lizbony, a potem całego kraju, a także rozległych obszarów zamorskich: na Wyspach Zielonego Przylądka, w Mozambiku, Indiach (Goa), Makau i Timorze Wschodnim. Ekspansja ta trwała do późnych lat sześćdziesiątych. W tym “złotym okresie” inspektoria liczyła 348 salezjanów z 23 placówkami, rozmieszczonymi na siedmiu różnych terytoriach geograficznych, oddalonych od siebie nawet o tysiące kilometrów.

W latach siedemdziesiątych, w kontekście znacznej ewolucji społeczeństwa, w Europie rozpoczął się okres silnego regresu religijnego, z negatywnymi skutkami dla Kościoła i Zgromadzenia, pogłębiony w Portugalii przez poważne rozruchy społeczne i polityczne. W konsekwencji nastąpił znaczny spadek powołań. 

Począwszy od lat 80. domy salezjańskie w Timorze Wschodnim zostały włączone do innej inspektorii wschodniej. W 2006 r. powstała wizytatoria Mozambiku. Tak oto inspektoria portugalska przybrała swój obecny kształt, koncentrując się na Europie i Wyspach Zielonego Przylądka.

Stan aktualny 

Obecnie inspektoria portugalska liczy 10 wspólnot zakonnych, ma 85 salezjanów, w tym 55 kapłanów, 14 koadiutorów, 2 diakonów stałych i 14 kleryków.

Inspektoria POR otworzyła się również na współpracę z okręgami Timoru Wschodniego, Angoli, Mozambiku i Konga, przyjmując młodych salezjanów w ramach formacji początkowej, angażując ich jednocześnie w pracę wychowawczo-duszpasterską.

Te 10 placówek jest rozmieszczonych od północy do południa kraju, w tym na archipelagu Madery, a jedna placówka znajduje się również na środku Oceanu Atlantyckiego, na Wyspach Zielonego Przylądka, na wyspie St Vincent. Dom “Don Bosco” w Lizbonie jest siedzibą inspektorii.

Gdy chodzi o jej dzieła, ta prowadzi 7 szkół: pięć z nich znajduje się na kontynencie, jedna na Maderze i jedna na Wyspach Zielonego Przylądka; salezjanie zapewniają w nich edukację łącznie około 10 000 uczniom. W zajęciach pozalekcyjnych i innych, które odbywają się w prawie wszystkich tych miejscach, uczestniczy łącznie około 9000 dzieci, młodzieży i dorosłych. Setki dzieci i młodzieży, wraz ze swoimi rodzinami, korzystają również ze wsparcia Salezjańskich Służb Socjalnych, które są obecne w sześciu placówkach.

Dzieło salezjańskie w Portugalii i na Wyspach Zielonego Przylądka obejmuje również 11 parafii, 8 oratoriów/ośrodków młodzieżowych i 6 ośrodków pomocy społecznej.

Co do Rodziny Salezjańskiej, oprócz Salezjanów Księdza Bosko są tam Córki Maryi Wspomożycielki, Salezjanie Współpracownicy, członkowie Stowarzyszenia Maryi Wspomożycielki, Byli Wychowankowie Salezjańscy, Ochotniczki Księdza Bosko i członkowie “Canção Nova”.

• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
•  

Tweet