“Ekonom inspektorialny jest nie tyle administratorem czy technokratą, ile charyzmatyczną postacią na wszystkich poziomach (dzieła, inspektorii czy Zgromadzenia), co związane jest ze wszystkimi aspektami salezjańskiego życia i posłannictwa, zwłaszcza gdy decyzje podejmowane na poziomie inspektorialnym mają nieodzowne skutki ekonomiczne i finansowe. Trzeba podkreślić, iż to, że ekonom należy również do Rady, jest naszą specyfiką, której nie ma w innych Zgromadzeniach i Zakonach” - stwierdził podczas jednej z sesji pan Jean Paul Muller, ekonom generalny Zgromadzenia i organizator szkolenia.
W czasie tego spotkania, w którym wzięli udział ekonomowie inspektorialni aż z 21 okręgów wszystkich siedmiu regionów salezjańskich, omówiono szeroką gamę zagadnień związanych z różnymi wymiarami pracy ekonoma: zwykłym zarządzaniem majątkiem inspektorialnym, prawami, normami i procedurami regulującymi jego działanie, rachunkowością, kryteriami etycznymi i dostępnymi narzędziami oceny różnych opcji finansowych, zarządzaniem solidarnością, współpracą z organizacjami pozarządowymi i innymi odpowiednimi urzędami i organami, a także aspektami właściwymi duchowości tych, którzy poprzez ekonomię uczestniczą w misji wybitnie religijnej i społecznej.
Aby odpowiednio przekazać te znaczące treści, odnoszące się do tak wielu kwestii, Ekonomat Generalny zaprosił kompetentnych prelegentów i ekspertów. “Biorąc pod uwagę złożoność kwestii ekonomicznych i finansowych, obecnie prawie niemożliwe jest zarządzanie bez odpowiednich form współpracy” - zaznaczył w swoim wystąpieniu dr Janko Jochimsen, współpracownik Ekonamatu Generalnego. Dodał, że “ostateczna odpowiedzialność za decyzje administracyjne, ekonomiczne lub finansowe nigdy nie może spoczywać na członkach świeckich lub innych instytucjach”.
Natomiast prokurator generalny Zgromadzenia, ks. Pier Fausto Frisoli, w części poświęconej przepisom kanonicznym i instytucjonalnym, przestępstwom gospodarczym i procedurom, wskazał na odpowiednią hierarchię odniesień: “Dobra kanonicznych publicznych osób prawnych są dobrami kościelnymi i jako takie podlegają prawu kanonicznemu: por. Prawo powszechne: Tom V CIC “Dobra doczesne Kościoła”, 254 - 1310; Prawo partykularne: normy ustanowione przez Konferencje Biskupów i poszczególne diecezje; Prawo właściwe: normy ustanowione przez Konstytucje i Regulaminy Ogólne oraz Dyrektorium Inspektorialne”.
Z kolei w ostatnim dniu spotkania, 10 maja, przed południem emerytowany przełożony generalny, ks. Pascual Chávez Villanueva, stwierdził: “Jezus natychmiast zdefiniował swoje życie jako misję ewangelizacji, jako misję głoszenia, głoszenia Ewangelii i wyzwolenia od złego, od choroby, od wszystkiego, co czyni ludzkie życie więźniem grzechu i śmierci, niezdolnym do dobra, radości, miłości (...). Z pewnością Jezus pozwalał sobie na chwile samotności, odosobnienia, modlitwy w nocy i na pustyni, ale dla Niego nie były one alternatywą dla misji, ani nie były chwilami w funkcji misji. Dla Niego modlitwa i wychodzenie, by głosić, uzdrawiać i uwalniać od złego, były dwoma aspektami jednej rzeczywistości. I właśnie do tej jedności Jezus chciał pociągnąć swoich uczniów. Bycie uczniem Chrystusa oznacza zatem wejście w ową jedność modlitwy i misji, którą żył sam Jezus”.
Na koniec, podsomowując cały kurs, pan Muller dał takie wskazania ekonomom: “Wasza służba dla Zgromadzenia jest niezbędna, a my w centrali jesteśmy tutaj, aby wam pomóc. Nie wahajcie się pytać (…). I pamiętajcie, że dokumenty Zgromadzenia i nauka Kościoła mają fundamentalne znaczenie, abyście mogli wykonywać swoją posługę z precyzją i dokładnością”.
