Do południa uczestnicy seminarium odbyli wizytę w świętych miejscach salezjańskich na Colle Don Bosco, gdzie Jan Bosko urodził się i dorastał, a po południu skupili się na świętości osób świeckich, tak więc było to przejście od początków świętości salezjańskiej do niektórych najnowszych jej owoców.

Mowa tu np. o Akashu Bashirze, byłym wychowanku salezjańskim i pierwszym pakistańskim sługą Bożym, który dał świadectwo miłości bezgranicznej, zapobiegając masakrze ludzie w kościele, stwierdzając na napastnika-samobójcy: “Umrę, ale nie pozwolę ci wejść do kościoła”.

Inny to rdzenny mieszkaniec Bororo Simao, w Meruri, w głębi Brazylii. Murarz, zielarz i katecheta, był świętym “z sąsiedztwa”, oddając swoje życie, gdy stanął w obronie salezjańskiego misjonarza ks. Rudolfa Lunkenbeina, który został zaatakowany przez tych, którzy chcieli wtargnąć na tereny misyjne. Tym gestem przypieczętował również swoją krwią więź między salezjanami a rdzennymi mieszkańcami tych ziem.

Świętość Very Grity była inna, ukształtowana od najmłodszych lat przez ubóstwo, rozłąkę z rodziną, a następnie chorobę. Ożywiona jednak wielkodusznym i optymistycznym duchem, żyła charyzmatem salezjańskim, poświęcając się wychowaniu dzieci, zwłaszcza tych “z peryferii”, zawierzając się Jezusowi w Eucharystii. Ta otrzymała w objawieniu od Pana mandat do utworzenia “Opera dei Tabernacoli Viventi” (Dzieła Żywych Tabernakulów), grup wiernych, którzy stawiają Jezusa w Eucharystii w centrum swojego życia, dzieląc się Nim z innymi w swoim codziennym życiu.

Ostatnie świadectwo dotyczyło mniej znanej postaci Alexandre Planasa, “głuchego zakonnika”, jak nazywano go w Vicenç dels Horts w Hiszpanii. Naznaczony od urodzenia poważną niepełnosprawnością fizyczną, przez 28 lat był praktycznie jedynym strażnikiem charyzmatu salezjańskiego rozpowszechnionego w tym mieście, dając wszystkim przykład życia w ubóstwie, modlitwie i poświęceniu dla bliźniego. Zginął śmiercią męczeńską podczas wojny domowej za to, że nigdy nie wyparł Krzyża. “Możemy uważać go za patrona dzieł salezjańskich bez wspólnoty” - powiedział delegat Przełożonego Generalnego ds. Rodziny Salezjańskiej, ks. Joan Lluís Playá, przybliżając jego postać. 

Ta wędrówka szlakiem świeckiej świętości salezjańskiej zakończyła się ostatecznie powrotem do korzeni, przybyciem do Capriglio, miejsca urodzenia Mamy Małgorzaty. Również w przypadku Mamy Księdza Bosko rozpoczęła się od konferencji na temat jej postaci, wygłoszonej w kościele San Martino - gdzie ta czcigodna służebnica Boża została ochrzczona - przez ks. Diego Occhienę, promotora jej procesu, a także jej dalekiego krewnego. Prelegent zwrócił uwagę na trzy podstawowe aspekty: świętość przeżywaną w Kościele: kobieta modlitwy i wychowawczyni w wierze swoich dzieci; świętość życia codziennego: sumienna służba żony, pracownicy i matki; świętość misyjna: skonkretyzowana w macierzyńskiej i troskliwej opiece nad synem na Valdocco.

Potem nastąpił najbardziej wzruszający hołd złożony Mamie Małgorzacie, nieco dalej, w dawnej szkole Księdza Bosko. Tam, po przemówieniach i błogosławieństwie udzielonym przez ks. Pierluigiego Cameroniego, postulatora generalnego ds. kanonizacyjnych Rodziny Salezjańskiej, burmistrz Capriglio, w otoczeniu burmistrzów sąsiednich gmin, zainaugurował nowe muzeum jej poświęcone: kilka pokoi i sal na kilku piętrach przybliżających życie Mamy Małgorzaty i jej postać, jak również - Świętego Młodzieży i inne postacie świętych i tradycje tego regionu.

ANSFlickr

• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
•  

Tweet