Ksiądz Bosko przygotowywał się do odprawienia Mszy św. w dzień Niepokalanego Poczęcia NMP, gdy zobaczył, jak zakrystian bije jakiegoś chłopca, bo ten powiedział, że nie umie służyć do Mszy św. Ksiądz Bosko wzruszył się i zaopiekował się chłopcem, sierotą i analfabetą, a dzięki prostemu pytaniu: “Czy umiesz gwizdać?” zrodziła się między nimi przyjaźń.
Wraz z Bartłomiejem Garellim założyciel salezjanów zapoczątkował nową pedagogikę wychowawczą, która jest aktualna do dziś. Po Mszy św. odmówili razem “Zdrowaś Maryjo”, a po tej pierwszej lekcji katechizmu Ksiądz Bosko kazał młodzieńcowi obiecać, że wróci w następną niedzielę z innymi przyjaciółmi. Bartłomiej dotrzymał obietnicy i wrócił tydzień później z kilkunastoma innymi chłopcami; prawie wszyscy jak on trudnili się murarstwem.
To wydarzenie w dniu 8 grudnia 1841 r. zapoczątkowało System Prewencyjny Księdza Bosko; pedagogikę wychowawczą, której celem było zabranie z ulicy najbardziej potrzebujących młodych ludzi i nauczenie ich zawodu, z uwzględnieniem ich talentów i umiejętności.
Nabożeństwo do Niepokalanego Serca Maryi było zawsze obecne w życiu Księdza Bosko, jeszcze zanim papież Pius IX ogłosił dogmat o Niepokalanym Poczęciu w 1854 roku. Bardzo chciał uhonorować Dziewicę, która ukazała mu się we śnie w wieku 9 lat, dwoma tytułami, które związane są jego charyzmatem i realizowaną przez niego misją na rzecz młodzieży potrzebującej: Niepokalana i Wspomożycielka.
W “Memorie Biografiche” Ksiądz Bosko wspominał później: “wszystkie błogosławieństwa, które spadły na nas z nieba, są owocem tego pierwszego Zdrowaś Maryjo, odmówionego z żarliwością i szczerą intencją” razem z młodym Bartłomiejem Garellim. A 8 grudnia wiele lat później, w 1885 roku, założyciel salezjanów powiedział: “Wszystko zawdzięczamy Maryi; wszystkie największe sprawy zaczęły się i dokonały w dniu Niepokalanej”.
