Antanas Skeltys urodził się w małej miejscowości regionu Suvalkija. Pragnął zostać kapłanem, żyjąc w skromnych warunkach materialnych. Słysząc o salezjanach i Księdzu Bosko, napisał do ówczesnych przełożonych w Turynie, otrzymując telegraficzną odpowiedź: “Przyjeżdżaj! Czekamy na ciebie”. Był pierwszym z grupy młodych Litwinów, którzy potem dołączą do niego w Piemoncie.
Podejmuje naukę i wstępuje do Zgromadzenia Salezjańskiego w 1906 r.; święcenia kapłańskie przyjmuje w sierpniu 1914 r., na tydzień przed wybuchem I wojny światowej. Nie mogąc wrócić do ojczyzny, podejmuje pracę we Włoszech, w domach Verona i Este, gdzie angażuje się w powstanie litewskiej edycji Biuletynu Salezjańskiego.
Już od 1921 r., udziela się bardzo aktywnnie na rzecz sprowadzenia do Włoch młodych Litwinów, aby ci, zafascynowani salezjańskim charyzmatem, stali się przyszłymi synami Księdza Bosko. Jak tylko pozwoliła na to sytuacja, powrócił do ojczyzny. Na dużej posiadłości, jaką otrzymał w darze, założył wspólnotę, którą tworzył wraz z innymi salezjanami; ci, w pełnym wymiarze godzin zajmowali się ponad setką internistów ze szkoły zawodowej. Dzieło to funkcjonowało w latach 1934-1940, jego działalność przerwała okupacja sowiecka.
W następnych latach ks. Skeltys (który m.in. został uhonorowany tytułem “Sprawiedliwy wśród narodów świata” przez licznych Żydów, którzy zostali ocaleni w czasie okupacji niemieckiej) żył w ukryciu, przebywając w małych parafiach wiejskich, ukrywając się tam przed agentami KGB, co trwało aż do jego śmierci, która nastąpiła 28 lipca 1960 roku.
Stąd też w sobotę, 25 lipca, w miejscowości Griskabudis, w której się urodził, wspominano tego nieustraszonego salezjanina.
Uroczystej celebracji eucharystycznej przewodniczył emerytowany arcybiskup Kowna – kard. Sigitas Tamkevicius – który będąc dzieckiem, służył jako ministrant do mszy ks. Skeltysowi i który zawdzięcza mu również swoje powołanie kapłańskie – w koncelebrze z biskupem pomocniczym Wilna – bpem Arunasem Poniskaitisem, prawnukiem ks. Skeltysa.
We Mszy św., która była transmitowana przez “Radio Maria”, uczestniczyli przedstawiciele wszystkich grup Rodziny Salezjańskiej na Litwie.
W homilii kardynał podreślił promieniującą duchowość ks. Skeltysa, któremu, podobnie jak św. Jakubowi, którego w tym dniu przypadało wspomnienie liturgiczne, było dane pić kielich cierpienia swojego Zbawiciela. To wspomnienie zakończyło się przemówieniami, pieśniami i złożeniem kwiatów na jego grobie, znajdującym się blisko kościoła, gdzie na płycie grobowej są wypisane następujące słowa: “Dusza każdego człowieka jest godna ofiary z całego naszego życia, by ją znaleźć, udzielić jej pomocy i przekazać Bogu”.
“Dziękujemy, Księże Antanas, Księże Bosko Litwy!” – to słowa, które zostały jednomyślnie wypowiedziane z wdzięcznością w tym szczególnym dniu pamięci.
