“Ta sama logika – kontynuuje papież – oznaczała, że dla niego, wielkiego myśliciela, miejscem najgłębszego spotkania z samym sobą i Panem, nie była lektura czy refleksja, ale modlitewny dialog, z serca do serca, z żywym i obecnym Chrystusem. Stąd Newman odnalazł w Eucharystii żywe Serce Jezusa, zdolne wyzwalać, nadawać sens każdej chwili i napełniać człowieka prawdziwym pokojem”.
Ksiądz Bosko w Bazylice wybudowanej w Castro Pretorio w Rzymie, świątyni kultu Najświętszego Serca Jezusa o zasięgu międzynarodowym, kazał zbudować kilka ołtarzy bocznych, których koszty wykonania pokryły w testamencie zamożne rodziny z Francji i Włoch. Jedynym ołtarzem, który zakupił, był centralny ołtarz dedykowany Najświętszemu Sercu Pana Jezusa. Wybór nie jest przypadkowy, wskazując na centralne miejsce Eucharystii w jego systemie prewencyjnym.
Ksiądz Bosko, podobnie jak kard. Newman, jest przekonany, że sercem Jezusa jest Eucharystia i tylko żywa osobista relacja z Nim pozwala każdemu młodemu człowiekowi wzrastać, by mógł się ostatecznie zrealizować jako osoba dorosła. Historia tego głównego ołtarza nie jest dobrze znana: jest to ołtarz słynnego “cudu eucharystycznego” w Sienie.
14 sierpnia 1730 r., w wigilię uroczystości Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, nieznani sprawcy ukradli srebrną puszkę na komunikanty, w którym było 351 konsekrowanych hostii; było ich tak wiele ze względu na zbliżającą się uroczystość. Po trzech dniach poszukiwań, w dniu 17 sierpnia skradzione hostie zostały odnalezione w stanie nienaruszonym w sieneńskim kościele Santa Maria di Provenzano w skarbonce na jałmużnę. Te następnego dnia zostały przeniesione w uroczystej procesji do kościoła św. Franciszka, gdzie znajdują się do dziś, tak samo nienaruszone jak w momencie ich odnalezienia.
W czasie, gdy budowano kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa, kościołowi św. Franciszka w Sienie, o konstrukcji romańskiej, później z barokowymi dodatkami, przywracano jego pierwotny styl architektoniczny, więc barokowe ołtarze były demontowane.
Ksiądz Bosko, dowiedziawszy się, że ołtarz, przy którym przechowywano hostie “cudu eucharystycznego”, ma być zastąpiony innym, korzystając z okazji, kupił ten ołtarz, aby umieścić go w centrum bazyliki poświęconej Sercu Jezusa. Przesłanie było jasne: Najświętsze Serce Jezusa to Eucharystia i tylko ofiarując Mu swoje serce i przyjmując Go, można stać się zdolnym do kochania jak On. Jest to jak prawdziwa operacja przeszczepu serca. Motto wybrane przez Księdza Bosko, które tam umieścił, pochodzi z Księgi Przysłów: “Praebe, fili mi, cor tuum mihi” (Mój synu, daj mi swoje serce).
To piękny obraz, który pozwala nam nowo odkryć centralne miejsce Jezusa Chrystusa w życiu salezjańskim, jak przypomina o tym temat XXIX Kapituły Generalnej.
