Zgodnie z opowiadaniem, które większość z nas zna, Ksiądz Bosko przygotowywał się do odprawienia Mszy św. w święto Niepokalanego Poczęcia w kościele św. Franciszka z Asyżu. Został wyświęcony na kapłana zaledwie cztery miesiące wcześniej i wciąż szukał sposobu, aby urzeczywistnić sen, który miał w dzieciństwie: sen, który towarzyszył mu przez całe życie; sen, który ukierunkowywał jego ideę opieki i wychowania młodych ludzi w atmosferze gry i zabawy.
182 lata temu, kiedy formacja grupy młodych ludzi, którzy mieli się nimi opiekować, była jeszcze w sferze nadziei, w pewnym momencie Ksiądz Bosko usłyszał wielki hałas dochodzący z kościoła: ujrzał zakrystiana goniącego chłopca po budynku z miotłą! Chociaż nigdy wcześniej go nie spotkał, zdał sobie sprawę, że ten młody człowiek w tarapatach potrzebuje pomocy i zachęty. Chłopiec nie przyszedł tutaj na Mszę św., ale po to, by schronić się przed mroźną zimą w Turynie (bo przynajmniej kościół był w miarę ciepły!). Zakrystianin, człowiek pobożny i nieco zbyt rygorystyczny, nie mógł się z tym pogodzić: chłopiec musiał zostać ukarany. “Czy w ten sposób można traktować mojego dobrego przyjaciela?” - zapytał Ksiądz Bosko zakłopotanego zakrystianina w obecności oszołomionego chłopca. Niektórzy wybitni historycy łączą to wydarzenie z ukształtowaniem się paradygmatu, który identyfikuje wszystkich młodych ludzi, do których nasz założyciel starał się dotrzeć w tych pierwszych dniach; chłopiec, “Bartłomiej Garelli”, jest przedstawiany jako “wzorzec” tych wszystkich młodych potrzebujących opieki ludzi.
Podejście Księdza Bosko jest tutaj fundamentalne. Spotkanie Bartłomieja z Księdzem Bosko odzwierciedla rzeczywistość, która powinna być naśladowana i stać się przykładem. Ksiądz Bosko podejmuje inicjatywę, nie ważne jest, że ten młody człowiek nie jest tam, aby służyć do Mszy św. lub śpiewać w chórze. Ksiądz Bosko był w stanie bezinteresownie przyjąć i okazać gościnność. W czasie rozmowy z chłopcem Ksiądz Bosko odkrył, że Bartłomiej był przygnębiony swoją sytuacją: był bezdomny, biedny, nie miał odpowiedniego jedzenia ani ubrania i nie miał zapewnionej edukacji. Społeczeństwo nie było po stronie tego dziecka: na ulicach Turynu dzielił trudną egzystencję z tysiącami ludzi żyjących w takich samych warunkach. Ksiądz Bosko nie skupił się na negatywnych cechach Bartłomieja ale starał się odkryć głęboko ukryty talent Bartłomieja, robiąc wszystko, aby go jak najlepiej wykorzystać. Odnajdując w sobie pozytywne aspekty, Bartłomiej mógł bardzo szybko zadać sobie sprawę z tego, że jego życie nie było porażką.
W tym prostym spotkaniu, w tak ważnym dniu 182 lata temu, Ksiądz Bosko dał wyraz swojej pełnej gotowości do dzielenia się swoją mądrością i wsłuchania się w marzenia młodego człowieka. Niestety, rozzłoszczony zakrystian wykazał postawę, którą tak wielu wykazuje w dzisiejszym świecie: jeśli nie możesz dostać tego, czego chcesz, stajesz się apodyktyczny, krzyczysz i łatwo zajmujesz agresywną postawę. Ksiądz Bosko rozpoczął swoją misję tego dnia od prostej modlitwy, którą odmówił z Bartłomiejem. To “Zdrowaś Maryjo” zostało odmówione wtedy, jest omawiane teraz i będzie zawsze odmawiane za miliony młodych ludzi, którzy staną się PRZYJACIÓŁMI Księdza Bosko na całym świecie.
Ksiądz Bosko przejął model “towarzyszenia” od Jezusa, który po swoim zmartwychwstaniu towarzyszy zagubionym uczniom w drodze do Emaus. Ci są tak pogrążeni w smutku, że nie rozpoznają zmartwychwstałego Pana; niezrażony tym Jezus wykorzystuje tę stytuację, aby pomóc im zrozumieć, co śmierć i nowe życie oznaczają dla Niego i dla rodzącej się wspólnoty chrześcijańskiej. Wspólna wędrówka skłania uczniów do zaproszenia Jezusa do stołu w ich domu. Ksiądz Bosko rozpoznał w tym przyjacielskim spotkaniu swój własny model spotkania z młodymi niewykształconymi i duchowymi analfabetami, do pracy z którymi został powołany.
Ksiądz Bosko słuchał młodych ludzi, aby poznać ich marzenia i aspiracje dotyczące przyszłości, i robił wszystko, aby zapewnić im wsparcie, opiekę, zachęcając ich do wyzwolenia tego pozytywnego potencjału, jakim obdarzył ich Bóg. I taki model proponuje nam Ksiądz Bosko. Wszystkie nasze wysiłki, które podejmujemy, aby towarzyszyć, wychowywać i pomagać młodym ludziom, charakteryzują się postawą przyjęcia, otwartego słuchania i zrozumienia, co łączy się z akceptacją młodego człowieka bez uprzedzeń. Tożsamość Oratorium Salezjańskiego i jego misja zawiera się w tych słowach Księdza Bosko: “Dajcie poznać młodym ludziom, że są kochani”. W tym dniu narodzin Oratorium musimy dać poznać młodym ludziom, że ich słuchamy i że im ufamy.
