Kultura powołaniowa, którą my, salezjanie, proponujemy, musi przezwyciężyć to podwójne ryzyko: będzie do tego stopnia wybiórcza, że będzie poszukiwać powołań do specjalnej konsekracji i zapominając o innych formach życia chrześcijańskiego; będzie tak ogólna, że w praktyce nie wniesie nic nowego do tego, nad czym już się pracuje w ramach duszpasterstwa związanego z podstawową inicjacją chrześcijańską, i nie będzie współpracować w nieodzownym zadaniu budzenia różnych form życia chrześcijańskiego, a wśród nich – potrzebnych powołań do życia konsekrowanego.
Prawdę mówiąc, do duszpasterstwa młodzieżowego należy głoszenie i wtajemniczenie chrześcijańskie, które czasem może być prawdziwym „ponowną inicjacją”, wraz z prowadzeniem tego samego życia chrześcijańskiego w okresie jego rozwoju. W tym duszpasterstwie młodzieżowym treści tego, co nazywa się “kulturą powołaniową”, muszą być silnie obecne w jej podstawowych elementach, takich jak: bezinteresowność, poszukiwanie sensu, otwartość na transcendencję, wspaniałomyślność... Są to przestrzenie, gdzie w grę wchodzi prawda o naszym życiu.
Na duszpasterstwie powołaniowym (które możemy nazywać również “animacją powołaniową) spoczywałoby zadanie rozwoju specyficznych komponentów kultury powołaniowej, tj.: trzy wezwnia, z jakimi mamy do czynienia – do życia, do naśladownia i do dawania świadectwa; formy życie chrześcijańskiego, tj. życia świeckiego i życia w szczególnej konsekracji; rozeznanie jako narzędzie dokonania wyboru dotyczącego życia poprzez modlitwę, informację, refleksję, decyzję, mocne doświadczenie duchowe, związane z apostolatem i towarzyszeniem duchowym; istnotne aspekty naszego charyzmatu salezjańskiego. W tym znaczeniu nie może zbraknąć odpowiedniej propozycji powołaniowej, tzn. zachęty do poszukiwania woli Bożej w odniesieniu do swojego życia.
Podsumowując, duszpasterstwo powołaniowe jest “osią transwersalną” duszpasterstwa młodzieżowego, która wyzwala marzenia, jakie Bóg umieścił w sercach młodych ludzi; który kocha młodych ludzi i dlatego ich powołuje; który kładzie ręce na młodych i ich błogosławi z miłością, jak czynił to Jezusa. Ale jednocześnie jest to “specyficzne zadanie”, z własnymi środkami i sposobami mediacji.
Ks. Miguel Angel Garcia Morcuende
Radca generalny ds. Duszpasterstwa Młodzieży
