Dla salezjanów, którzy pracują z dziećmi i młodzieżą, oznacza to konkretne i bezpośrednie pytanie: dlaczego jakiś nastolatek chce umrzeć? “Jest to trudne pytanie, która stanowi wyzwanie dla nas jako społeczeństwa, jako rodziny, jako instytucji i jako państwa” – oświadcza Sonia Almada, specjalistka w tej materii. “Gdzie jesteśmy my, dorośli, którzy powinniśmy czuwać nad zdrowiem i rozwojem nastolatków, i dlaczego nie cierpimy z tego powodu, dlaczego to nas nie dręczy i nie odczuwamy przykrości z tego powodu?”.
I właśnie z powodu tak wysokiej liczby młodych przeżywających depresję, dokonujących samookaleczenia, a w skrajnych sytuacjach – próby samobójstwa, odbyło się to spotkanie o charakterze społeczno-rodzinnym, w którym uczestniczył ks. Lício Vale, ekspert zajmujący się zjawiskiej samobójstw wśród nastolatków. W czasie tego spotkania odbyła się także szczera i otwarta rozmowa z rodzicami. “To spotkanie bardzo nas ubogaciło, ponieważ mieliśmy sposobność przełamania różnego rodzaju tabù" – stwierdził Jonas de Camargo, asystent-koordynator ośrodka zawodowego.
Ks. Lício mówił o depresji, samookaleczeniach, zastraszaniach, samobójstwach, wyjaśniając przyczyny tych zachowań i rolę rodziny w podobnych sytuacjach. W czasie swojego wystąpienia podkreślił znaczenie trzech istotnych postaw w odniesieniu do depresji: “nie osądzać, towarzyszyć i szukać pomocy”. “Banalizowanie tego, co nastolatek przeżywa i zachowanie się, jakby wszystko było ‘normalne’, jedynie pogarsza tę trudną sytuację, w jakiej znajduje się młody człowiek” – zaznaczył ekspert.
"Jako dorośli musimy być uważni i nie lekceważyć zmian w zachowaniu i nastroju dzieci” – powiedziała Celia Antonini. “Z problemem samobójstw wiąże się mit, który musimy zacząć obalać: ten, kto to mówi, nic nie robi. Osoby, które próbowały targnąć się na swoje życie mogą o tym zaświadczyć w mniejszym czy większym stopniu”.
Żaden z nastolatków nie chce umrzeć. Jeśli jakiś nastolatek czuje się rozpaczliwie samotny, nie mając żadnego punktu odniesienia, dzieje się tak, ponieważ nikt go nie wysłuchał. Potrzebujemy wychowawców, którzy byliby zdolni do słuchania, towarzyszenia i umieli odpowiednio spojrzeć na wewnętrzny świat nastolatków i młodzieży.
