Pierwszą omawianą kwestią była relacja, a także jej poprawa, między dyrektorem a kierownikiem oratorium. “Odpowiednia komunikacja jest dla relacji międzyludzkich jak oddychanie dla życia: komunikowanie się jest potrzebą i pragnieniem, które nosimy w sobie” - powiedział ks. García Morcuende. “Wszyscy odczuwamy potrzebę wyrażania siebie, nawiązywania relacji. Im głębsza jest nasza komunikacja, tym głębsze będą nasze relacje międzyludzkie. Dzisiejsze relacje w naszych wspólnotach wychowawczo-duszpasterskich (WWD) są coraz bardziej złożone, stanowiąc pewien dylemat do rozwiązania. Musimy nauczyć się relacji ‘tonicznych’, a odsuwać te ‘toksyczne’”.
Oprócz tego radca położył nacisk na pięć rzeczy, które musi zrobić dyrektor lub osoba odpowiedzialna, zgodnie z tym, co twierdził wykładowca “Harvard Business School” Hubert Joly, który mówi o filozofii pięciu “Be’s” (pięć sposobów bycia) jako nowym obrazie dzisiejszego lidera.
Radca odniósł się również do komunikacji nieformalnej (nieplanowanej) oraz takich organów, jak Rada Lokalna, Rada WWD, Lokalny Salezjański Program Wychowawczo-Duszpasterski i ogólne planowanie pracy dzieła.
Kolejną kwestią, którą poruszył, było wychowanie do miłości, czyli, jak towarzyszyć młodym ludziom w sferze uczuciowości i seksualności. W tym względzie ks. García Morcuende stwierdził: “Ksiądz Bosko świadomie zdecydował się zaangażować bezpośrednio w życie i sytuacje fizyczne, emocjonalne, psychiczne i duchowe swoich chłopców. Ich opowieści o opuszczeniu domu i samotności skrywały różne złożone sytuacje, które wymagały odpowiedniego zrozumienia i ukierunkowania z jego strony. Zwrócenie uwagi na wymiar afektywny było nieustannie obecne w jego systemie prewencyjnym”.
Edukacja afektywna jest dziś okazją, w aktualnym kluczu interpretacyjnym, do wysłuchania i uwzględnienia obaw, wątpliwości i prowadzenia badań w całościowej perspektywie. Afektywność i seksualność są dwoma istotnymi aspektami dobrego samopoczucia i mają towarzyszyć relacjom międzyludzkim przez całe życie. W grupach i na forum ogólnym dzielono się wiedzą w tym względzie, mówiono o postawach, a przede wszystkim omawiano te kryteria edukacyjne, które stopniowo prowadzą do rozwoju posiadanych umiejętności, pomagając wychowawcy towarzyszyć młodym ludziom w elastyczny i odpowiedni sposób we wszystkich kontekstach życiowych.
Na koniec podjęto temat tożsamości charyzmatycznej i salezjańskiej w Europie. Radca generalny ds. duszpasterstwa młodzieży wskazał na szereg propozycji, takich jak: bezpośrednie zaangażowanie się w pracę duszpasterską, która jest mobilizująca, niezbędna i proaktywna; personalizacja wiary, biorąc pod uwagę edukację wewnętrzną i propozycję znaczących doświadczeń; wzmocnienie zaangażowania wspólnoty poza murami.
“Nasza europejska rzeczywistość może być okazją do potwierdzenia nowej mądrości duszpasterskiej” - zaznaczył. “Uświadomienie sobie związku między tym, co robiliśmy duszpastersko wcześniej, a dzisiejszym uniwersum kulturowym i społecznym, pomaga nam lepiej zrozumieć nie tylko wymuszone zmiany, które mają miejsce, ale także przesłanki do dalszych możliwych zmian. Na tym etapie historii liczą się konkretne fakty, podejmowane w porę decyzje i odważne inicjatywy. Najlepszym duszpasterstwem nie jest to, które było wczoraj, ani to, które będzie jutro, ale to, które możemy stworzyć i wspólnie zbudować dzisiaj”.
