Urodził się 1 marca 1955 r. w Bukavu, w Południowym Kiwu. Już jako dziecko mógł zaobserwować, w jaki sposób były poniżane i traktowane kobiety. “Kiedy towarzyszyłem mojemu ojcu do szpitala, gdzie odwiedzał chorych, zauważyłem, że pacjentki nie mają zapewnionej odpowiedniej opieki i często umierały po porodzie. Zadawałem sobie wtedy pytanie, co ja mógłbym dla nich zrobić”.
Po studiach medycznych i specjalizacji z ginekologii i położnictwa zrezygnował z kariery akademickiej i powrócił do Bukavu, aby zajęć się kobietami, które były ofiarami przemocy. “Wschodnia część Konga – wyjaśnia – mogłaby uczynić ten kraj jednym z najbogatszych na świecie. A dzieje się tak, że od dziesiątek lat jest to teren konfliktów i przemocy, które zbierają żniwo ofiar zwłaszcza wśród kobiet i dzieci... Ciało kobiet stało się polem bitewnym, a gwałt na tle seksualnym – narzędziem walki, które nie tylko narusza ciało osoby, która tego doświadcza, ale również – psychikę i spojność całej wspólnoty”.
W ostatnich dwudziestu latach w Demokratycznej Republice Konga zostało zgwałconych i naznaczonych na całe życie ponad 1.800.000 kobiet. Stało się to w czasie dwóch wojen domowych (1996-2003), a następnie w czasie konfliktu między Północnym i Południowym Kiwu (2004-2009), i jest tak do dzisiaj, co dzieje się za sprawą różnych uzbrojonych grup.
“Aby ‘przekonać’ społeczności do niestawiania oporu – kontynuuje Mukwege – napastnicy wyżywają się na kobietach: publicznie je gwałcą, nierzadko w obecności męża i dzieci, albo zadają im tortury prawie że zawsze z pomocą jakichś narzędzi, poważnie uszkadzając układ rozrodczy”.
Chcąc zapewnić odpowiednią opiekę i wsparcie tym kobietom z Południowego Kiwu, w 1989 roku Mukwege urządził oddział szpitalny dla matek w Lemera, ale ten został zniszczony. Jednak nie zrażając się tym, wybudował kolejny w Bukavu, gdzie się urodził, ale i ten miał krótki żywot. Pomimo to, z wielką ufnością w powodzenie misji i samozaparciem doprowadził do powstania – również w Bukavu – “Panzi Hospital”, w którym od 1999 roku było leczonych i otoczonych opieką medyczną podnad 50 tys. kobiet – ofiar przemocy seksualnej.
“Są jak poszarpana chusteczka: trzeba zebrać nici i powiązać jedną z drugą”. W ten sposób Mukwege opisuje sytuację fizyczną i psychiczną tych kobiet, które leczy. I mówi na koniec: “Nie wiem ile razy, widząc je zbolałe na ich łóżkach, byłem zrozpaczony i zadawałem sobie pytanie: ‘W jaki sposób się podźwigną?’. I za każdym razem odkrywam, że stają na nogi nie ze względu na siebie, ale ze względu na swoje rodziny i swoje dzieci. Uważam, że my, mężczyźni, naprawdę możemy się wiele od nich nauczyć”.
