“W Maroku - rozpoczął salezjański kardynał - przeżywaliśmy Synod z podwójną intensywnością. Uczestniczyliśmy w Synodzie o Synodalności, zwołanym przez papieża Franciszka, ale jednocześnie uczestniczyliśmy w drugim synodzie diecezjalnym, który został zwołany wcześniej. Pytanie, na które chcieliśmy odpowiedzieć podczas tego synodu diecezjalnego, brzmiało: “Idąc za Chrystusem, jakiego Kościoła chcemy dziś dla diecezji Rabat?”. Uczestnictwo było zadawalające, chociaż chcieliśmy zaangażować więcej chrześcijan innych wyznań i muzułmanów. Przez rok, na różnych etapach, odpowiadaliśmy na to, o co nas proszono w ramach Synodu o Synodalności, co pozwoliło nam zrozumieć, czym jest synod, czym jest synodalność oraz zdobyć konkretne i praktyczne doświadczenie synodalne”.
Jakie są owoce tego synodalnego doświadczenia dla Kościoła w Maroku?
Pierwszym owocem, oczywistym i bardzo satysfakcjonującym, było wzajemne spotkanie i lepsze poznanie się. Stanowimy jako chrześcijanie niewielką liczbę w diecezji (może 25 000), ale pochodzimy z ponad 100 narodowości z pięciu kontynentów, co ułatwia zrozumienie wielkiego wyzwania, jakim jest życie w komunii, przy uwzględnieniu tak różnorodnego pochodzenia, kultury, formacji...
Kolejnym owocem było umożliwienie wszystkim chrześcijanom wyrażenia siebie, podzielenia się osobistymi historiami wiary, radościami i smutkami, trudnościami i sukcesami. Niektórzy zauważyli, że po raz pierwszy mogli mówić przed grupą, która słuchała ich z uwagą i zainteresowaniem.
I wreszcie, wśród pierwszych owoców, możemy wymienić również dostrzeżenie pewnych cech naszego Kościoła, które charakteryzują lub powinny charakteryzować nasze wspólnoty, uwzględniając także i tych, którzy przez krótki czas są w Maroku. Do tych cech należą: bycie Kościołem, który wychodzi i praktykuje dialog ekumeniczny i międzyreligijny; wymiar samarytański, który prowadzi nas do pomocy najbardziej potrzebującym, a także formacja ciągła, której wszyscy potrzebujemy.
Dlaczego obecność Kościoła w Maroku jest znacząca?
Ponieważ jesteśmy, a przynajmniej staramy się być, obecnością przesłania, które może być ważne dla Kościoła powszechnego i całego świata. Np. Kościołowi powszechnemu chcemy powiedzieć, że możliwe jest życie w komunii pomimo różnic i budowanie jedności w różnorodności. Celem i misją Kościoła nie jest walka, ale głoszenie i budowanie Królestwa Bożego na świecie. I, jak powiedział papież Franciszek w katedrze w Rabacie w 2019 roku, nie jest problemem być nielicznym; problemem byłoby być nieistotnym, być solą, która straciła smak Ewangelii, być światłem, które już nikogo nie oświeca.
Jaki wkład wniesie Kościół Afrykański w obrady Synodu?
Wkładem Kościoła Afryki w obrady obecnego Synodu Biskupów jest świadectwo żywego, dynamicznego, młodego i entuzjastycznego Kościoła, ogólnie udzielającego się na rzecz ludzi, które łączy się z wezwaniem do inkulturacji Ewangelii w różnych kulturach afrykańskich. Można tego dokonać poprzez pokorne uznanie, że konieczne jest dążenie do pozbycia się bardzo klerykalnych i niezbyt synodalnych sposobów działania, dając znacznie więcej miejsca i znaczenia strukturom partycypacyjnym, od SCEAM (Sympozjum Konferencji Episkopatów Afryki i Madagaskaru) po Parafialne Rady Duszpasterskie, przechodząc przez struktury diecezjalne.
Jakie było doświadczenie marokańskiej młodzieży podczas Światowych Dni Młodzieży w Lizbonie?
Niestety, w Lizbonie nie było młodych Marokańczyków, ponieważ ŚDM to wydarzenie chrześcijańskie, a młodzi Marokańczycy to muzułmanie. Podczas gdy młodzi katolicy z Maroka, wszyscy obcokrajowcy, nie pojechali z powodów ekonomicznych i z powodu trudności związanych z katastrofalną, wąską i samolubną polityką migracyjną Unii Europejskiej; mam tutaj na myśli zwłaszcza kwestię przyznawania wiz.
W jaki sposób Kościół pomaga imigrantom?
Opisanie wszystkiego, co Kościół robi dla ludzi w drodze, którzy w naszym przypadku prawie wszyscy pochodzą z krajów subsaharyjskich i przebywają w Maroku w oczekiwaniu na dotarcie do Europy, zajęłoby kilka stron. Można to ując w czterech czasownikach, które papież Franciszek zaproponował nam w swoich przesłaniach: przyjąć, chronić, wspierać i integrować. Jesteśmy w stanie zrobić wiele w przypadku dwóch pierwszych czasowników, ale w przypadku trzeciego i czwartego niewiele, ponieważ wymaga to pewnego czasu, a ci ludzie w sytuacji migracyjnej są tylko przejazdem, więc zrozumiałe jest, że integracja w Maroku jest dla nich mało interesująca.
Ponieważ nasze środki są ograniczone, musimy dokonywać starannego wyboru odbiorców naszej pomocy: chorych, nieletnich bez opieki oraz kobiet w ciąży lub z małymi dziećmi. Staramy się przyjmować wszystkich tych, którzy przychodzą do parafii i innych punktów pomocy i tak ich ukierunkować, aby mogli skorzystać z usług edukacyjnych i zdrowotnych państwa marokańskiego, a także innych usług oferowanych przez fundacje i stowarzyszenia.-cardinale-lopez-romero
