Ks. Silvio Galli urodził się 10 września 1927 r. w Palazzolo Milanese, jako najastrszy z ośmiorga rodzeństwa. Po nauce w salezjańskiej szkole “Sant’Ambrogio” w Mediolanie odbył nowicjat w Montodine (CR); pierwsze śluby złożył 11 września 1943 r., a wieczyste – w 1949 roku. Po święceniach kapłańskich w dniu 1 lipca 1953 roku został skierowany do pracy w Varese, nawiązując ścisłą więź duchową z Domenichino Zamberlettim, chłopcem, który umarł w opinii świętości.
Potem został przeznaczony do domu w Bolonii, zdobył doktorat z literatury i od 1959 roku do końca życia przebywał w Chiari (Brescia), oddając się w pierwszych latach nauczaniu aspirantów przygotowujących się do życia salezjańskiego, zanurzając się coraz bardziej we wspaniałomyślnej służbie na rzecz ubogich, imigrantów, więźniów, cierpiących głód, bezdomnych, narkomanów, alkoholików, chorych umysłowo, osób doświadczanych różnymi formami ubóstwa materialnego, duchowego i moralnego. Przyjmując liczne osoby, pełni wobec nich posługę słuchania, dodania otuchy, pojednania, a jak trzeba to i egzorcyzmu.
Otaczał troską i formował salezjanów współpracowników, członków ADMA, byłych wychowanków salezjańskich i wielu wolontariuszy, którzy pomagali mu w charytatywnym dziele. Z pomocą tych wspaniałomyślnych wolontariuszy i dobroczyńców założył ośrodek “Auxilium”. Życiem i słowem uczył odkrywać i służyć Chrystusowi w ubogich, świadcząc o miłości Dobrego Pasterza.
Tak mówił o sobie: “Jestem tylko ubogim księdzem... Również mnie to dziwi, że wszystkie osoby, które są dotknięte różnymi problemami, często nie mającymi rozwiązania, zwracają się do mnie... Tylko modlitwą, która jest bardzo potężną bronią, wiarą w pomoc Madonny i Jej Syna Jezusa, można rozwiązać te problemy”.
Zakończył swoje ziemskie życie 12 czerwca 2012 roku w opinii świętości. Z jego osobą wzrosła liczba kandydatów do wyniesienia do chwały ołtarzy, wywodzących się z Rodziny Salezjańskiej; jest ich teraz 169.
