Jego droga rozpoczęła się w Castagnero, w prowincji Vicenza w 1926 roku, obejmując lata formacji salezjańskiej na ziemiach Bliskiego Wschodu. Po 70 latach pracy w tym regionie jego życiowa pielgrzymka zakończyła się w Libanie, we wspólnocie salezjańskiej, którą wybrał na miejsce swojego pobytu po dzisięcioletniej posłudze biskupiej (od 1992 do 2002 roku) jako wikarisz apostolski Aleppo.
Po przybyciu na Bliski Wschód w 1949 roku jako kleryk, rozpoczął swoją posługę w Stambule, w Turcji. Po święceniach kapłańskich w Jerozolimie w 1953 roku pracował w różnych domach na Ziemi Świętej, zwłaszcza w Aleppo, gdzie w różnych latach był dyrektorem i gdzie została go nominacja biskupia.
Był silnie związany z ruchem Focolari, a nawet, jako biskup, promował wśród zaprzyjaźnionych biskupów ten ruch zarówno na poziomie lokalnym, jak i regionalnym, międzynarodowym, a także ekumenicznym (relacje z biskupami prawosławnymi i protestanckimi), zachowując w pełni tożsamość salezjańską. Dał się poznać jako człowiek życzliwy wobec wszystkich, pokorny, łagodny, dobry, prosty, delikatny i głębokiej duchowości.
Jako syryjski biskup zyskał przyjaźń muzułmańskich przywódców religijnych, z którymi utrzymywał dobre relacje. Żałoba po jego śmierci jest powszechna.
