Zmarł w dniu 22 marca 2016 r. w Bogocie. Urodził się w Bari w 1928 r., był najmłodszym z sześciu dzieci de Nicolò Lattanzi.
Został wyświęcony na kapłana w dniu 28 października 1958 r.. Był pomysłodawcą i realizatorem projektów budowy szkół w najuboższych dzielnicach miasta Bucaramanga.
Strategie, jakie stosował, by przywrócić godność życia licznym dzieciom, były przekonywujące: pożywienie, teatr, muzyka, gry, przechadzki, sport, poszanowanie osób oraz środowisko wolności i radości. Towarzyszyło mu to przekonanie: dzieci i młodzież powinni mieć zawsze prawo do bycia szczęśliwymi.
Za pomocą tych narzędzi realizował swój program kapłańskiego życia, pozostając w służbie tych, “którzy nic nie mają i potrzebują wszystkiego”. Dzięki swojemu wspaniałomyślnemu oddaniu i wielkiej pracowitości stał się przyjacielem tzw. “gamines”, dzieci i młodzieży ulicy. Jego pedagogiczne doświadczenie zostało zawarte w dwóch ważnych publikacjach: “Musarañas” (1981) i “El niño de la calle. ¿Qué Hacer?” (2011).
Bardzo wiele dzieci i ludzi młodych zabrał z ulicy, wyrwał z niebezpieczeństwa narkomanii i szponów przestępczości. Ks. de Nicolò, wierny uczeń Jezusa i Księdza Bosko, poświęcił życie dla swoich małych przyjaciół z ulicy.
Ilu tysiącom nieletnich pomógł? On sam stracił rachubę i być może same statystyki nie są w stanie tego podać. Ale w umysłach i uczuciach tych dzieci i ludzi młodych, którzy wtedy żyli, jak i żyjących współcześnie, którzy doświadczyli bogactwa jego wielkiego serca, pozostaje niezatarte wspomninie i odzywają się słowa wdzięczności: “Dziękujemy, ojcze Javier... zmieniłeś nasze życie!”.
