Ksiądz Michał Rua, jego pierwszy następca, formalnie zapoczątkował „Projekt Południowe Włochy”, zakładając pierwsze domy salezjańskie w Castellammare di Stabia (Kampania, 1894), Caserta (Kampania, 1897), Corigliano d'Otranto (Apulia, 1901), Neapol-Vomero (Kampania, 1901), Bova Marina (Kalabria, 1898) i Catanzaro (Kalabria, 1894).

Z zamiarem nadania większego znaczenia i organiczności interwencji wychowawczej na terytoriach „Kampanii i Salento”, w 1902 r. utworzono pierwszą „Prowincję Neapolitańską”, która jednak przetrwała tylko dziewięć lat: w latach 1911-12, pod rektoratem ks. Paolo Albera, domy salezjańskie w Kampanii i Apulii powróciły pod zarząd prowincji rzymskiej, podczas gdy te w Kalabrii pozostały pod zarządem prowincji sycylijskiej. 

Kolejna dekada charakteryzowała się procesem konsolidacji tych domów w lokalnych realiach i w odniesieniu do specyficznych form ubóstwa ludności. W 1922 r. narodziła się druga „prowincja neapolitańska”, obejmująca całe południowe Włochy: liczyła 12 domów i 114 zakonników, a jej pierwszym inspektorem był salezjanin ks. Arnaldo Persiani

Praca wychowawcza, zgodnie z ówczesnymi potrzebami, miała głównie charakter szkolny/akademicki i charakteryzowała się zawsze obecnym świątecznym oratorium. W 1959 r. Prowincja Neapolitańska liczyła 32 domy i około 500 kapłanów. Nieustannie pojawiały się prośby o nowe otwarcia, a rozkwit powołań był obiecujący. Ziggiottiego, terytorium południowe zostało podzielone na dwa okręgi salezjańskie: inspektorię Campano-Calabra (z siedzibą w Neapolu) i inspektorię Pugliese-Lucana (z siedzibą w Bari). Były to lata szczególnego rozwoju, zwłaszcza dla Pugliese-Lucana.

W latach następujących po 1968 r., w następstwie ówczesnych wydarzeń narodowych i kościelnych, dokonano przeglądu struktury terytorialnej. Doprowadziło to do ponownego zjednoczenia, w wyniku którego w 1972 r. narodziła się Inspektoria Włoch Południowych, której patronem był bł. Michał Rua, z siedzibą w Neapolu, licząca wówczas 34 domy salezjańskie i 420 kapłanów.

Po stronie misyjnej pojawiła się świadomość nowej rzeczywistości młodzieży i wielu form współczesnego ubóstwa. Doprowadziło to do koniecznego przemyślenia organizacji salezjanów na poziomie inspektorialnym i lokalnym, społeczno-edukacyjnego przeniesienia dzieł, w poszukiwaniu nowego znaczenia duszpasterskiego.

W 1992 r. Przełożony Generalny powierzył IME dwa powstające dzieła misyjne w Albanii: Szkodrę i Tiranę. Następnie otwarto nowe dzieła w Kosowie: Prisztina (2000), Gjilan (2013) i Lushnjë (2019), które również stały się częścią IME.

Wreszcie, Rada Generalna Salezjanów z dnia 2 lipca 2024 r. ustanowiła Delegaturę Inspektorialną „Matka Dobrej Rady”, która obejmuje obecność salezjańską w Albanii, Kosowie i Czarnogórze (AKM), z siedzibą w Tiranie.

Inspektoria „Błogosławiony Michele Rua” wyróżnia się w regionie śródziemnomorskim swoim „szlifem” wychowawczo-duszpasterskim, skierowanym zwłaszcza do najsłabszych warstw społeczeństwa, poprzez oratoria i dzieła, aby przeciwdziałać formom marginalizacji i trudnościom, z którymi musi się zmierzyć złożona rzeczywistość południowych Włoch.

Głównymi obszarami misji są: oratoria i centra młodzieżowe, z codziennymi zajęciami i szczególną uwagą poświęconą sportowi i ekspresji artystycznej; marginalizacja i dyskomfort, poprzez liczne projekty domów rodzinnych, ośrodków dziennych i usług społeczno-edukacyjnych, często realizowanych we współpracy z organami państwowymi lub trzecim sektorem; szkoły i centra szkolenia zawodowego; duszpasterstwo parafialne; oraz usługi recepcyjne i integracyjne dla nieletnich bez opieki, społeczności romskich oraz różnych grup etnicznych i religii obecnych na tym terytorium.

Dzięki temu stałemu zaangażowaniu Prowincja nadal jest namacalnym znakiem nadziei i konkretnego towarzyszenia tak wielu młodym ludziom i rodzinom na południu i na Bałkanach.

Jeśli chodzi o liczby, od stycznia 2025 r. liczy się prowincja IME:

–    154 salezjanów, w tym: 142 wieczystych, 5 studentów i 12 tymczasowych; jest 120 prezbiterów, 16 koadiutorów, a dalej jeden diakon stały;

Salezjańskich dzieł IME jest 29: 23 we Włoszech (z czego 4 są powierzone świeckim) i 6 w ramach Delegatury AKM.

Wspólnoty salezjańskie, przy zaangażowaniu wielu świeckich, angażują się łącznie:

Wspólnoty salezjańskie, we współpracy z licznymi świeckimi, prowadzą: 

–    29 oratoriów;

–    5 szkół;

–    7 ośrodków kształcenia zawodowego; Centri di Formazione Professionale;

–    1 instytucję uniwersytecką universitario;

–    2 bursy;

–    1 ośrodek powołaniowy vocazionale;

–    21 parafii, obsługując 8 kościołów i bazyliki;  pubbliche e basiliche;

–    19 ośrodków dla młodzieży zagrożonej; “giovani a rischio”;

–    1 dom formacyjny di formazione;

–    23 grupy sportowe.

Rodzina Salezjańska liczy 13 grup, prowadzących różnego typu działania, a są to:

–    Salezjanie Księdza Bosko (SDB), 29 wspólnot;

–    Apostołki Świętej Rodziny (ASF), 1 wspólnota;

–    Stowrzyszenie Maryi Wspomożycielki (ADMA), 13 grup;

–    Salezjanie Współpracownicy (SSW), 39 ośrodków); 

–    Zgromadzenie Kapłanów i Braci św. Michała Archanioła (CSMA), 1 wspólnota;

–    Zgromadzenie Sióstr św. Michała Archanioła (CSSMA), 1 wspólnota;

–    Byli Wychowankowie CMW (EXFMA), 24 grupy;

–    Byli Wychowankowie SDB (EXDB), 18 grup;

–    Córki Boskiego Zbawiciela (HDS), 1 wspólnota;

–    Córki Maryi Wspomożycielki (FMA), 28 wspólnot;

–    Salezjanki oblatki Najświętszego Serca Jezusa (SOSC), 8 wspólnot;

–    Świadkowie Zmartwychwstałego (TR), 15 grup;

–    Ochotniczki Księdza Bosko (VDB), 3 grupy. 

• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
•  

Tweet