Po raz pierwszy o placówce salezjańskiej w Amazonii pomyślano w 1908 r. po podróży biskupa Frederico Costy, biskupa diecezjalnego Manaus, którą odbył do Alto Rio Negro, po której została skierowana oficjalna prośba do Stolicy Apostolskiej. W 1910 r. utworzono Prefekturę Apostolską Rio Negro, którą w 1914 r. powierzono salezjanom. Przybyli oni w następnym roku, a pierwsi salezjanie, którzy tam przybyli, to ks. Giovanni Balzola, salezjanin koadiutor José Canuto i ks. Giuseppe Solari. Siedzibą nowej misji było São Gabriel da Cachoeira.
W 1916 r. salezjańska Brazylia miała dwie inspektorie: inspektorię pw. Maryi Wspomożycielki z siedzibą w São Paulo, która obejmowała Brazylię Południową i Brazylię Północną, oraz inspektorię Mato Grosso pw. św. Alfonsa Marii de Liguoriego z siedzibą w Campo Grande.
Prefektura apostolska Rio Negro, powierzona przez papieża Zgromadzeniu Salezjańskiemu w 1914 r., była kanonicznie związana z inspektorią São Paulo, chociaż niektóre kroniki Zgromadzenia Salezjańskiego przypisują ją inspektorii Campo Grande. Ta, będąc terytorium misyjnym, zależała, gdy chodzi o potencjał ludzki i środki materialne, bezpośrednio o centrali Zgromadzenia Salezjańskiego.
W 1925 r. utworzona została inspektoria św. Alojzego Gonzagi z siedzibą w Recife, a terytorium nowej inspektorii obejmowało Manaus i prefekturę apostolską Rio Negro.
W tym samym roku, na mocy decyzji Stolicy Apostolskiej, prefektury apostolskie Amazonii, w tym Rio Negro, stały się “Prelatura Nullius” (bez diecezji), a ponadto powstały inne, takie jak Porto Velho, która również została powierzona salezjanom. Ks. Pedro Massa został pierwszym prałatem Rio Negro i administratorem apostolskim prałatury Porto Velho.
Od tego czasu rozpoczął się proces ekspansji dzieła salezjańskiego w Amazonii: w 1926 r. utworzono misję w Taracuá; w 1927 r. w Barcelos; w 1928 r. w Porto Velho; w 1929 r. w Humaitá; w 1930 r. w Iauareté; w 1931 r. Instytut “Nossa Senhora do Carmo” w Belém; w 1939 r. przejęto kierownictwo seminarium diecezjalnego w Belém; w 1940 r. założono misję w Parí Cachoeira; w 1942 r. przejęto kierownictwo seminarium diecezjalnego w Manaus; w 1943 r. powstały misje w Santa Isabel do Rio Negro i São Carlos do Jamari; w 1948 r. rozpoczęła swoją działalność placówka salezjańska w Ananindeua, w Casa do Filho do Seringueiro; w 1953 r. założono placówkę misyjną Assunção do Rio Içana; w 1955 r. otwarto Salezjańską Szkołę Przemysłową “São Domingos Sávio” w Manaus. Następnie, w latach 1956-1958, placówki salezjańskie na obszarze prałatury Porto Velho były zależne od inspektorii Rio de Janeiro pw. św. Jana Bosko.
I wreszcie, jak wspomniano, w 1958 r. została utworzona inspektoria BMA. “Ta nowa inspektoria, nazwana ISMA (Salezjańska Inspektoria Misyjna Amazonii), obejmuje stany Maranhão, Pará i Amazonas oraz sąsiednie terytoria. Chociaż pojawiła się propozycja utworzenia siedziby w Belém, zdecydowano, że będzie to jednak Manaus, jako geograficzne centrum tego regionu. Pomimo iż ta powstała w wyniku podziału macierzystej inspektorii, jest większa niż ta inspektoria, z której powstała” - czytamy w komunikacie wydanym wówczas w celu poinformowania o tym fakcie nowych przełożonych inspektorii.
Pierwszym przełożonym nowej inspektorii został ks. Miguel d'Aversa, który w 1962 r. został biskupem-prałatem Humaitá.
Obecnie salezjanie w Amazonii znajdują się w trzech archidiecezjach (Manaus, Belém i Porto Velho) i trzech diecezjach (São Gabriel da Cachoeira, Humaitá i Ji-Paraná). Te sześć okręgów kościelnych, pomimo iż różnią się między sobą, mają cechy, które są wspólne dla całego Kościoła w Amazonii, który jest uważany za misyjny ze względu na niewielką liczbę księży.
Obecnie Inspektoria BMA liczy 74 salezjanów: 41 kapłanów (z których sześciu pracuje poza inspektorią), siedmiu koadiutorów (z których tylko jeden jest po ślubach czasowych) i 26 w salezjanów w formacji początkowej (2 nowicjuszy, 6 postnowicjuszy, 11 asystentów, sześciu studentów teologii i jeden po studentacie teologczinym). Godna podkreślenia jest obecność w tej inspektorii misyjnej rodzimych powołań: na obecną chwilę jest to dziewięciu salezjanów kapłanów i siedmiu studentów w formacji początkowej.
Salezjański wymiar misyjny w Brazylii wyraża się przede wszystkim w obecności wśród rdzennej ludności. “Praca misyjna wśród ludności tubylczej to przede wszystkim salezjańska obecność na odpowiednim poziomie. Wyraża się ona w byciu z ludźmi, którzy mają własną kulturę, zwyczaje i religię. Jest to doświadczenie spotkania z drugim człowiekiem, a co za tym idzie, zainteresowanie się nim i prowadzenie odpowiednich działań ewangelizacyjnych” - mówią salezjanie z inspektorii BMA.
Rezultaty tej preferencyjnej opcji na rzecz rdzennej ludności - jako zmarginalizowanego sektora społecznego - można dostrzec w kilku obszarach: na poziomie społecznym działalność salezjańska jest bardzo skoncentrowana na edukacji i szkoleniach, wzmacnianiu pozycji rdzennej młodzieży jako protagonistów i wspieraniu młodych liderów; w duchu troski o kulturę powołaniową utworzono Centrum Formacji Ludności Rdzennej w São Gabriel, którego celem jest formowanie dobrych chrześcijan i budzenie powołań, zarówno świeckich, jak i zakonnych.
Jeśli chodzi o domy salezjańskie, jest ich 11; wspólnoty tych domów prowadzą łącznie 10 oratoriów, dwie szkoły, dwa dzieła społeczne, osiem parafii, dwa sanktuaria i pięć ośrodków młodzieżowych.
Co do Rodziny Salezjańskiej, należy podkreślić wnoszony wkład oraz zaangażowanie wychowawcze, misyjne i apostolskie Stowarzyszenia Salezjanów Współpracowników (działających w 10 ośrodkach w liczbie 175 osób); Instytutu Ochotniczek Księdza Bosko (dwie grupy i 4 członkinie) oraz Stowarzyszenia Maryi Wspomożycielki (z dwiema grupami i 17 członkami).
Title
Title
Title
Title
Title
Title
Title
Title
Title
Title
Title
Title
Title
Title
Title
Title
Title
Title
Title
Title
Title
Title
Title
Title
Title
Title
Title
Title
Title
Title
Title
Title
Title
Title
Title
Title
https://www.infoans.org/pl/dzialy/wiadomosci/item/23463-sg-sdb-inspektorie-inspektoria-brazylii-manaus-pw-sw-dominika-savio-bma#sigProId30ca001a47
