Początki tego Sanktuarium rozpoczęły się na długo przed jego konsekracją, co było pragnieniem bpa Louisa Mathiasa SDB i salezjanów. Początkowo działało jako stacja misyjna parafii Matki Bożej z Lourdes w Perambur, obejmując rozległy obszar około 25 kilometrów kwadratowych, rozciągający się od Sayani do Padi i Mannurpet.
W dniu 4 grudnia 1966 r. powstała tutaj samodzielna parafia pod administracją salezjańską, z ks. Augustine Moolacherrym SDB jako pierwszym proboszczem. Początki były jednak pełne trudności. Teren znajdował się na nisko położonym obszarze podatnym na powodzie, co wymagało poważnych prac remontowych. Tony gruzu i piasku zostały użyte do podniesienia poziomu gruntu; powstały też pierwsze drogi, aby parafianie mogli bez problemów tutaj docierać.
Początkowa kaplica, skromna budowla z dachem krytym strzechą, wkrótce stała się niewystarczająca dla rosnącej liczby katolików. Uznając potrzebę bardziej odpowiedniego miejsca kultu, ks. Adaikalaswamy Mariadurai, który przybył, aby kierować pracami, był również koordynatorem działań na rzecz zbierania funduszy na budowę nowego kościoła. Dzięki stałemu wsparciu arcybiskupa i inspektorii Indii-Chennai pw. św. Tomasza Apostoła (INM) rozpoczęto budowę. Pomimo licznych przeszkód, sanktuarium zostało ukończone i poświęcone w 1978 r., będąc symbolem wiary i wytrwałości.
Dziś Sanktuarium św. Jana Bosko jest czymś więcej niż tylko kościołem; jest bijącym sercem kwitnącej wspólnoty katolickiej. Parafia, licząca około 4500 wiernych i prawie 1000 rodzin, pięknie się rozwija pod stałym przewodnictwem księży salezjanów i przy aktywnej współpracy świeckich.
Samo sanktuarium jest piękną budowlą. Mieści się w nim duża sala parafialna, w której odbywają się spotkania wspólnotowe i rekolekcje. Cechą charakterystyczną parafii jest jej doskonała organizacja: obowiązki są jasno rozdzielone między wiernych, a rada parafialna odgrywa kluczową rolę w kierowaniu zarówno sprawami duchowymi, jak i administracyjnymi.
Życie liturgiczne jest tutaj przedmiotem szczególnej troski. Celebracje eucharystyczne charakteryzują się pobożnym uczestnictwem, uroczystymi śpiewami, nabożeństwa liturgiczne są dobre zorganizowane i odbywają się w głęboko modlitewnej atmosferze. Parafianie w każdym wieku włączają się w różne aktywności realizowane przez Sanktuarium. Grupy duszpasterskie, młodzieżowe, „Anbiams” (Podstawowe Wspólnoty Chrześcijańskie) pracują niestrudzenie, aby wzmocnić więzi wiary i braterstwa.
Oddziaływanie sanktuarium sięga daleko poza granice parafii. Stacja misyjna T.V. Nagar, znajdująca się pod opieką sanktuarium, wspiera różne usługi duszpasterskie i podejmowane działania. Edukacja również pozostaje ważnym wymiarem w salezjańskiej misji w Ayanavaram: Szkoła salezjańska „Don Bosco” jest ściśle związana z parafią, a uczęszcza do niej prawie 500 uczniów, przyczyniając się do tego, że salezjański duch integralnego rozwoju i edukacji młodzieży nadal kwitnie.
Sanktuarium Księdza Bosko w Ayanavaram to znacznie więcej niż ceglana i betonowa konstrukcja; to żywy pomnik salezjańskiego charyzmatu edukacji, formacji duchowej i zaangażowania społecznego. Wielkie poświęcenie pokoleń salezjanów, w połączeniu z niestrudzonymi wysiłkami świeckich, przekształciło parafię w tętniące życiem centrum wiary i służby.
Ponieważ sanktuarium nadal się rozwija i dostosowuje do potrzeb swoich mieszkańców, pozostaje wierne swojej pierwotnej koncepcji jako świątynia poświęcona Księdzu Bosko, będąca pomnikiem jego trwałego dziedzictwa oraz latarną nadziei i pobożności w sercu Chennai; a kwitnące życie parafialne – charakteryzujące się aktywnym uczestnictwem, duchową głębią i zaangażowaniem całej społeczności – zapewnia, że dziedzictwo to będzie nadal inspirować i oddziaływać na przyszłe pokolenia.
