W tym numerze pisma w dziale STUDI znajdziemy pięć artykułów:
Pierwszy autorstwa siostry Eliane Anschau Petri CMW: Madre Caterina Daghero successora di santa Maria Domenica Mazzarello. Un’eredità nella dialettica della fedeltà creativa. Autorka bada dziedzictwo, jakie Matka Caterina Daghero (1856 – 1924) przejęła po św. Marii Dominice Mazzarello, współzałożycielki Zgromadzenia Córek Maryi Wspomożycielki, analizując, w jaki sposób w ciągu 43 lata później, matka Daghero kontynuowała ten charyzmat, czyniąc to w perspektywie wierności “twórczej” i “dynamicznej” i zwiększając liczbę placówek CMW na czterech kontynentach. Nie brakuje tutaj dogłębnego studium na temat relacji między tymi dwoma zakonnicami, ze szczególnym uwzględnieniem cech osobowości Matki Mazzarello w kontekście świadectw Matki Daghero.
Autorem drugiego artykułu jest ks. Francesco Motto SDB: “Io stento a scrivere, i miei giorni volgono veloci al loro fine”. Dotyczy on korespondencji Księdza Bosko w ostatnim roku jego życia. Przedmiotem badań są 173 listy wysłane do kilkudziesięciu włoskich i zagranicznych korespondentów w 1887 r., które ukazują obraz człowieka, który im bardziej tracił siły fizyczne, tym bardziej akcentował świadectwo wiary i miłości do Zgromadzenia znaczone cierpieniem. Artykuł proponuje przekrojową lekturę listów zredagowanych w tomie X krytycznego wydania Epistolarium, ostatnim z serii, który zawiera również ogólne indeksy wszystkich tomów i 85 listów odzyskanych.
Trzeci artykuł, autorstwa ks. Hendry’ego Selvaraja Dominica SDB, nosi tytuł “L’audace speranza: le iniziative apostoliche di Mons. Louis Mathias SDB nell’India prima dell’indipendenza (1935-1937)”. Autor dokładnie analizuje inicjatywy podejmowane przez biskupa Mathiasa w okresie naznaczonym znaczącym rozwojem archidiecezji Madras; mowa tu o różnych inicjatywach duszpasterskich podejmowanych przez salezjańskiego biskupa. Ks. Salvaraj odwołuje się przy tym do wspomnień biskupa Mathiasa, opisując jego umiejętności administracyjne, dokumentując jednocześnie ówczesne różnice społeczne, gospodarcze i kulturowe. Treści te stanowią ważny wkład w debatę akademicką i zachęcają do dalszych badań.
Czwarty artykuł jest autorstwa siostry Grazii Loparco CMW: “I collegi delle Figlie di Maria Ausiliatrice in Italia tra continuità e cambiamenti”. Stanowi on drugą część studium na temat kolegiów córek Maryi Wspomożycielki (pierwsza część została omówiona w poprzednim numerze czasopisma - RSS [2024] 82, 35-63) i koncentruje się na źródłach, które wskazują na specyficzny styl salezjański, który był utrzymywany i pielęgnowany w licznych kolegiach, przyczyniając się do edukacji i rozpowszechniając edukację kobiet we Włoszech w okresie od XIX do połowy XX wieku. Przeanalizowano rozwój oferty szkolnej i proponowanych treści kulturowych, a także klimat panujących relacji - między wychowawczyniami i wychowankami – oraz układ różnych przestrzeni w szkołach. Na koniec wspomniano o niektórych aspektach społecznych, które zadecydowały o zakończeniu działalności tych kolegiów, a także załączono listę takowych szkół ze wskazaniem czasu ich działalności.
I na koniec mamy artykuł Paolo Pieracciniego: “Don Antonio Belloni e gli orfani di Palestina (1863-1890). Un’opera di beneficenza troppo a lungo ignorata, propedeutica all’approdo dei Figli Di Don Bosco in Terra Santa (15 Giugno 1891) (seconda parte)”. Dzieło Świętej Rodziny, założone przez ks. Belloniego w Betlejem w 1864 r. na rzecz ubogich i opuszczonych dzieci, rozwijało się szybko dzięki dużym darowiznom z Europy i kontynentu amerykańskiego. Jednak po tym, jak w latach 80. XIX w. datki te stały się niewystarczające, również z powodu braku personelu, ks. Belloni zdecydował się przekazać swoją placówkę Towarzystwu Salezjańskiemu w 1890 r., które dzięki temu mogło rozpocząć swoją pracę misyjną również w Ziemi Świętej.
W dziale FONTI przedmiotem studium jest jeden z tekstów oryginalnych. Ks. Aldo Giraudo SDB opracował krytyczne wydanie “Lettere di Pio Edgardo Mortara a Don Bosco e a don Lemoyne”. W Centralnym Archiwum Salezjańskim są przechowywane niektóre listy ks. Pio Marii, wcześniej Edgardo Mortary (1851-1940), który jako dziecko był bohaterem słynnej “sprawy”, która wzbudziła ostre międzynarodowe kontrowersje, ponieważ mały chłopiec został odebrany żydowskiej rodzinie przez inkwizytora z Bolonii, gdy wyszło na jaw, że wcześniej został potajemnie ochrzczony przez służącą. Ten przeniesiony następnie do Rzymu, kształcił się w kręgach katolickich pod bezpośrednią opieką Piusa IX. Później został kanonikiem regularnym na Lateranie i księdzem. Był niestrudzonym kaznodzieją i apologetą katolicyzmu. Jego listy ujawniają jego wielkie przywiązanie do wiary chrześcijańskiej i powołania, a także jego głęboką wdzięczność dla Piusa IX i cześć dla Księdza Bosko. Listy są poprzedzone historycznym tłem przybliżającym “sprawę Mortary” i towarzyszące jej kontrowersje.
W dziale PROFILI znajduje się esej Marii Stelli Calicchii: “Don Alfiero Michelangelo (1909-2003) tra i giovani dei campi di battaglia”.
W dziale NOTA mowa jest o pozycji Giorgio Rossiego: “Don Paolo Albera e il titolo di ‘Basilica Minore’ al Tempio del Sacro Cuore di Gesù di Roma”.
W dziale RECENSIONI znajdziemy recenzje dotyczące publikacji na tematy związane z różnymi salezjańskimi osobistościami i działalnością salezjańską.
I na koniec w dziale SEGNALAZIONI jest wzmianka o pozycji Jože Potrpina (red.), Ludvik Pernišek. Misijonar med Indijanci [Ludvik Pernišek. Misjonarz wśród Indian]. Salve d.o.o. Ljubljana, Svibno -Župnijski urad 2023.
Ks. Stanisław Zimniak SDB
redaktor naczelny RSS
