Do tych chłopców starał się skierować takie słowa, które by ich przekonały. “Kim jesteśmy? Po co tutaj jesteśmy?” - pytał w czasie spotkania w 1959 roku, a potem odpowiedział: “Z jednego prostego powodu. Założę się, że nigdy tego nie zgadniecie! Jesteśmy tu dlatego, ponieważ was kochamy... Kochamy was, ponieważ jesteście młodzi, a nie z jakiegokolwiek innego powodu. Po prostu was kochamy. I jest jeszcze piękniejszy i bardziej wzruszający powód. Mówimy wam to szeptem, w zaufaniu, od serca: ponieważ nie zawsze mieliście szczęście, cierpieliście i nadal cierpicie. Odczytujemy to w waszych poważnych oczach, w waszych nastoletnich twarzach, już zmarszczonych przez cierpienie. Drodzy przyjaciele, życie było dla was ciężkie. Rozumiemy was. To nie zawsze była wasza wina. Na waszym miejscu postąpilibyśmy znacznie gorzej. Być może niektórzy z was byli nawet trochę winni. Kto nigdy w życiu się nie pomylił? Ale bardziej winni są ci, którzy będąc w stanie i mogąc, nie pomogli wam i nie kochali was wystarczająco. Jesteśmy tu dziś wieczorem, aby dokonać obowiązkowego aktu zadośćuczynienia, to znaczy prosić was o przebaczenie dla tych wszystkich, którzy was skrzywdzili, którzy was nie kochali, którzy nie podali wam braterskiej dłoni. Jesteśmy tutaj, aby uroczyście obiecać wam, że wszyscy zrobimy, co w naszej mocy, aby to się już nie powtórzyło w przypadku was i innych chłopców, z którymi będziemy mieli do czynienia”.  

Ks. Pawłowski odniósł się do tych słów ks. Quadrio, mówiąc o tym, w jaki sposób kapłańskie i wychowawcze świadectwo ks. Quadrio naznaczyło jego historię powołaniową i jego posługę wychowawczą wśród młodych ludzi, nawet tych trudnych, jak w więzieniu “Rebibbia” w Rzymie czy w więzieniach w Polsce. Ks. Quadrio jest dla niego wzorem i przyjacielem, który inspirował i inspiruje całe jego życie i posłannictwo jako salezjanina.

W niedzielę 20 listopada, w kościele parafialnym w Vervio, ks. Pierluigi Cameroni, postulator generalny ds. kanonizacyjnych Rodziny Salezjańskiej, przewodniczył Eucharystii i, nawiązując do czytań z dnia, przedstawił trzy święte postaci z Rodziny Salezjańskiej, wszystkie pochodzące z tych ziem, które żyły jak Jezus stylem służby.

-        Czcigodny sługa Boży ks. Giuseppe Quadrio, który nakreślił prawdziwy program życia duchowego i apostolskiego, umieszczając go na swoim obrazku prymicyjnym: “Módlcie się, bracia: O najwyższy i wieczny Kapłanie, który uczyniłeś go swoim pokornym sługą, wikariuszem swojej miłości, daj mu kapłańskie serce podobne do Twojego: niech zapomni o sobie, odda się Duchowi Świętemu, uczyni hojny dar z siebie, będzie wspaniałomyślny we współczuciu, ukocha dusze dla Twojej miłości”.  

-        Błogosławiona s. Maria Troncatti (1883-1969), pochodząca z pobliskiego Corteno Golgi (Brescia) i misjonarka w amazońskich lasach deszczowych Ekwadoru wśród Indian Shuar, okazywała niezwykłą miłość i troskliwe macierzyństwo wobec salezjanów, do których zwracała się po macierzyńsku i z ufnością. Niejeden z nich zeznał: “Jeśli jestem księdzem, jeśli jestem salezjaninem, zawdzięczam to jej”. Tę miłość do kapłanów i osób konsekrowanych wpajała także swoim siostrom: “Nie czekajcie, aż poproszą, bo tego nie zrobią; przygotujcie dla nich to, czego potrzebują”. Jeden z ówczesnych misjonarzy, ks. Giovanni Vigna, pozostawił takie świadectwo o s. Troncatti: “Jest wcieleniem ewangelicznej prostoty i zaradności. W jakże wspaniały macierzyński sposób podbija serca! Znajduje rozwiązanie dla każdego problemu, które zawsze w rzeczywistości okazuje się. Nigdy nie zapomina, że ma do czynienia ze słabymi i grzesznymi istotami. Widziałem, jak traktowała człowieka we wszystkich jego aspektach, nawet najbardziej nędznego: traktowała go w taki sposób i z taką dobrocią, która była w niej spontaniczna i naturalna. Zaskakuje mnie to, że we wszystkim i zawsze pozostawała niezwykle kobieca. Powiedziałbym, że im bardziej była dziewicą, tym bardziej była matką”. 

-        I na koniec sługa Boży ks. Carlo Braga (1889-1971), pochodzący z Tirano, misjonarz w Chinach i założyciel salezjańskiej placówki na Filipinach. Ks. Cameroni przypomniał, jak jeden z młodych misjonarzy 155. Salezjańskiej Wyprawy Misyjnej, Krešo M. Gabričević z inspektorii chorwackiej (CRO), mówił o ks. Bradze jako o wzorze wielkiego misjonarza, którego styl życia chciałby naśladować: “Wzorem, który chciałbym naśladować, jest sługa Boży Carlo Braga, znany jako ‘Ksiądz Bosko Filipin’, a to ze względu na jego wyjątkową zdolność wcielania ducha salezjańskiego w innym kontekście kulturowym. Jego niezwykła pokora i zdolność adaptacji pozwoliły mu budować głębokie relacje z ludźmi, którym służył, szanując lokalne tradycje, a jednocześnie niosąc przesłanie Chrystusa z radością i prostotą. Wiedział, jak połączyć edukację, wiarę i służbę z sercem otwartym dla wszystkich, nigdy nie tracąc bliskości z młodymi i ubogimi. Ks. Braga był misjonarzem, który nie tylko nauczał, ale także uczył się od ludzi, z którymi pracował, przekształcając swoją misję w autentyczną wymianę miłości i zaufania”.

• Title Title
• Title Title
• Title Title
•  

Tweet