I tak, czasopismo zawiera cztery artykuły w dziale STUDIA:
Pierwszy artykuł jest autorstwa Any Martín García: “Dalla narrazione, all’immagine, all’immaginario salesiano: l’iconografia del Sogno dei Nove Anni di Don Bosco nelle arti visive”. Z okazji dwusetnej rocznicy Snu Księdza Bosko z 9. roku życia autorka zagłębia się w historię i ikonografię związaną z tym wydarzeniem (1824). Dotyczy to okresu między beatyfikacją (1929) a kanonizacją (1934), w którym ten sen odnalazł odzwierciedlenie w sztuce. Jej głównym celem była analiza początków i ewolucji ikonograficznej dotyczącej przedstawienia tego snu w sztuce wizualnej. Te “dzieła” stanowią istotną część “salezjańskiej wyobraźni”, wpisując się w kulturę wizualną z jej szczególnymi elementami narracji odzwierciedlającej tożamość życia świętego.
Po nim następuje artykuł siostry Grazii Loparco CMW: “I collegi delle Figlie di Maria Ausiliatrice in Italia tra continuità e cambiamenti”. Kolegia, jako typowe instytucje wychowania dziewcząt w XIX i połowie XX wieku, przyczyniły się do rozpowszechnienia edukacji kobiet. Dla Kościoła stanowiły one cenne środowiska edukacyjne na danym terytorium. Analiza źródeł rekonstruuje ówczesne życie i ofertę edukacyjną typową dla ducha salezjańskiego w kontekście przygotowania chrześcijańskich matek i nauczycielek, gdzie ówczesne kolegia w pełni wyrażały integralną edukację zgodnie z systemem prewencyjnym, przygotowując dziewczęta do obowiązków dorosłego życia.
Trzeci artykuł, autorstwa Paolo Pieracciniego, jest zatytułowany” “Don Antonio Belloni e gli orfani di Palestina (1863-1890). Un’opera di beneficenza troppo a lungo ignorata, propedeutica all’approdo dei Figli Di Don Bosco in Terra Santa (15 Giugno 1891)”. Ks. Antonio Belloni rozpoczął swoją działalność edukacyjną i charytatywną w rejonie Betlejem w 1863 roku. Wkrótce musiał poradzić sobie z różnego rodzaju komplikacjami, przede wszystkim ze znalezieniem odpowiednich środków, aby zagwarantować odpowiednie struktury i usługi edukacyjne dla coraz większej liczby młodych ludzi, którymi się opiekował. Już w 1869 r. zaczął rozważać przekazanie sierocińca jakiemuś solidnemu katolickiemu zgromadzeniu zakonnemu, które mogłoby się nim zająć znacznie lepiej niż zwykły ksiądz pozbawiony ochrony polityczno-religijnej, odpowiednich środków finansowych oraz odpowiednich i licznych asystentów. Dopiero pod koniec ósmej dekady XIX wieku dojrzały warunki, które pozwoliły Belloniemu zrealizować ten plan przekazania swoich instytucji salezjanom.
Ten dział zamyka artykuł ks. Thomasa Anchukandama SDB: “José Luis Carreño Etxeandia Sdb - Un modello missionario salesiano in un contesto pluralista e globalizzato”. José Luis Carreño Etxeandìa SDB dotarł do Indii w czerwcu 1933 r. i dzięki swoim przymiotom natury i łaski okazał się jednym z najbardziej nieustraszonych i kreatywnych misjonarzy, jacy kiedykolwiek dotarli do kraju znanego z wielokulturowego i wieloreligijnego kontekstu. Dzięki ciężkiej pracy i zaangażowaniu okazał się architektem tego, co stało się Kampusem Najświętszego Serca Pana Jezusa w Tirupattur, kolebką salezjanów w południowych Indiach. Ale przede wszystkim dzięki swojej otwartości serca i umysłu ks. Carreño zdołał zaprzyjaźnić się i zdobyć sympatię oraz mógł liczyć na współpracę miejscowej ludności, z której tylko niewielka część wyznawała wiarę chrześcijańską. Co więcej, już w okresie poprzedzającym Sobór Watykański II, ks. Carreño udowodnił, że jest posoborowym misjonarzem poprzez swoje wysiłki na rzecz konkretnego dialogu.
Przedmiotem działu FONTI jest kolejny oryginalny tekst, którym zajął się ks. Aldo Giraudo, opracowując go krytycznie: “I manoscritti francesi delle conferenze di Don Bosco ai cooperatori di Marsiglia (1880-1881)”. Dwa przemówienia Księdza Bosko (20 lutego 1880 r. i 17 lutego 1881 r.) ukazują postawę świętego w kontekście instytucji i idei związanych z lokalnym katolicyzmem, w odpowiedzi na sekularystyczny zwrot rządu republikańskiego. Ukazają przy tym jego gorliwość duszpasterską, jasne postrzeganie problemów, szeroki umysł, zdolność adaptacji oraz umiejętności praktyczne i dotyczące planowania.
To wydanie RSS uzupełniają:
Dwa eseje w dziale PROFILI. Pierwszy jest autorstwa Piery Cavaglià: “Madre Caterina Daghero al governo dell’Istituto FMA per 43 anni”, a drugi Margarity Acedo: “In memoriam di sor María Felipa Nuñez Muñoz (1930-2023). Maestra, Licenciada en Filosofia y Letras y en Historia Contemporanea y Doctora en Historia Contemporanea”.
Potem, w dziale NOTA mamy ks. Stanisława Zimniaka SDB: “Annotazioni e riflessioni su alcuni elementi metodologici per lo studio della memoria storica salesiana”.
W dziale RECENSIONI przybliżonych zostało wiele publikacji związanych z osobistościami i działalnością salezjańską.
I na koniec następuje dział SEGNALAZIONI: przegląd publikacji na tematy związane z osobistościami i działalnością salezjańską.
