Oprócz salezjanów w uroczystości wzięli udział także rdzenni mieszkańcy z grup etnicznych Indian Boe-Bororo i Xavante, reprezentujący pierwotną ludność Mato Grosso, której służyli salezjanie.
Wczesnym rankiem została odprawiona uroczysta Eucharystia, której przewodniczył ks. João Bosco Monteiro Maciel, który, korzystając z książki napisanej przez nieżyjącego już ks. Giuseppe Corazza, przywołał również historię tego miejsca, przytaczając nazwiska niektórych salezjanów pionierów, którzy założyli misję Księdza Bosko w Mato Grosso.
Następnie zgromadzeni wznieśli modlitwę za wszystkich, którzy w ciągu tych 130 lat poświęcili swoje życie sprawie ewangelizacji, zarówno salezjanów, jak i świeckich, oraz za wszystkich współpracowników, którzy wspierali misję powierzoną przez św. Jana Bosko jego duchowym synom.
Po Mszy św. cała grupa udała się na stary cmentarz w Tachos, gdzie spoczywają założyciele misji: salezjanie Pedro Bertolino (zm. 25 marca 1905 r.), Antonio Baldi (zm. 19 października 1911 r.), ks. Giuseppe Pessina (zm. 19 kwietnia 1916 r.), Domenico Montanari (zm. 1 sierpnia 1921 r.), ks. Manuel da Fonseca (zm. 28 kwietnia 1924 r.) i rdzenny wódz Indian Boe-Bororo, Uke Wagúu.
W ich intencji wszyscy wspólnie odmówili “Zdrowaś Maryjo”, czyniąc to na znak wdzięczności za pot i krew wylane przez nich na ziemiach misyjnych.
Obecnie salezjańska inspektoria BCG, znana także lokalnie jako “Misja Salezjańska Mato Grosso”, obejmuje 21 salezjańskich placówek w środkowo-zachodniej Brazylii ze 122 salezjanami Księdza Bosko i wieloma świeckimi członkami Rodziny Salezjańskiej. Ich praca koncentruje się w instytucjach wychowawczych i edukacyjnych różnych zakonów i różnego typu, w parafiach, dziełach społecznych i misjach lokalnych.
Salezjanie przybyli do środkowo-zachodniej Brazylii w dniu 18 czerwca 1894 r., kiedy to biskup Luigi Lasagna i pięciu misjonarzy wylądowało w Cuiabá. Rozpoczęli swoją działalność w parafii São Gonçalo do Porto i w tym samym roku otworzyli szkołę “São Gonçalo” w mieście Cuiabá. Po nagłej śmierci bpa Lasagni w 1895 r. zastąpił go ks. Antonio Malan, który został pierwszym przełożonym Misji Salezjańskiej Mato Grosso.
Następnie salezjanie założyli kolejne szkoły w Cuiabá i Corumbá, szkoły rolnicze i rozpoczęli pracę misyjną wśród rdzennej ludności Bororo. Od 1895 r., wraz z przybyciem córek Maryi Wspomożycielki, salezjanie rozszerzyli swoją posługę na rzecz Indian Bororo.
Na przestrzeni tych wszystkich lat Misja Salezjańska musiała stawić czoła wielu wyzwaniom, takich jak utrata czterech salezjanów misjonarzy na niwie misyjnej. W 1994 r. inspektoria salezjańska obchodziła swoje stulecie, inaugurując “Dom Snu” w Chapada dos Guimarães.
Salezjańskie ośrodki społeczne inspektorii są miejscem, które przyjmuje i przemienia życie dzieci i młodzieży znajdujących sięw trudnej sytuacji. W każdym z nich synowie Księdza Bosko zapewniają wysokiej jakości edukację, pomoc społeczną, szkolenia w zakresie rozwoju ludzkiego i zawodowego, pomagając młodym ludziom w budowaniu godnej przyszłości.
Dzisiaj salezjańskie dzieło w Mato Grosso jest nadal silne i znaczące, ze szkołami i uniwersytetami w Cuiabá, Cáceres, Campo Grande, Corumbá, Três Lagoas, Lins i Araçatuba. Misja nadal skupia się na ewangelizacji i edukacji młodych ludzi; doskonale rozwija się też salezjański ruch młodzieżowy.
Miejscowa Rodzina Salezjańska jest bardzo aktywna, angażując się z zapałem w misję św. Jana Bosko na rzecz młodzieży najbardziej potrzebującej, nie przestając być środowiskiem budzenia się nowych powołań do życia zakonnego, salezjańskiego i kapłańskiego, dając początek nowemu pokoleniu salezjanów, formujących się powołaniowo w tym właśnie regionie.
Od 130 lat salezjanie angażują się z wielkim zapałem w pracę misyjną w środkowo-zachodniej części Brazylii, ewangelizując i wychowując tam młodych ludzi. Ich obecność w szkołach i społecznościach tubylczych pozostawiła trwałe dziedzictwo, które nadal zmienia życie i kształtuje przyszłość regionu.
Historia obecności salezjanów w zachodnio-środkowej Brazylii to historia wiary, edukacji i zaangażowania na rzecz młodych ludzi.
Euclides Fernandes
