Te zagadnienia zostały podzielone na trzy główne obaszary tematyczne. Na pierwszy składały się następujące kwestie: klucze interpretacyjne salezjańskiego modelu duszpasterstwa wychowawczego; znaczenie Wspólnoty i różnych sektorów duszpasterstwa młodzieży oraz implikacje związane z kulturą refleksji i planowania w różnych zakresach (Program Organiczny Inspektorii, Salezjański Program Wychowawczo-Duszpasterski).
Na drugi: organiczność duszpasterstwa młodzieżowego w inspektorii, z uwzględnieniem pracy komisji i różnych grup w ramach duszpasterstwa inspektorii; animacja na poziomie inspektorii i współpraca między delegatem inspektorialnym ds. duszpasterstwa młodzieżowego, ks. inspektorem i jego radą; właściwe zrozumienie animacji powołaniowej; promocja ekologii integralnej; znaczenie ewangelizacji w świecie cyfrowym i modlitwy z młodzieżą.
I wreszcie, przedmiotem trzeciego obszaru były: przywództwo duszpasterskie (leadership) oraz rozwój znaczących relacji interpersonalnych i radzenie sobie z konfliktami; dobre nawyki życia emocjonalnego i komunikacji; zmiana nawyków osobistych (z dbałością o zdrowy harmonogram i zrównoważone obciążenie pracą); integracja umiejętności osobistych i relacyjnych; troska o życie duchowe delegata i praktyka Lectio Divina.
Gdy chodzi o program Szkoły, znalazła się w nim również wizyta z przewodnikiem po niektórych ważnych miejscach w Rzymie, które były świadkami początków chrześcijaństwa.
“Było to doświadczenie salezjańskie, które ożywiło i wzmocniło poczucie przynależności do Zgromadzenia oraz rozbudziło pragnienie jeszcze większej miłości duszpasterskiej, pozwalając się skupić na nowych peryferiach” - powiedzieli organizatorzy kursu. Przykład Jezusa Dobrego Pasterza, w połączeniu z Jego słowami, wykracza poza czas, rozszerzając się na całą historię ludzkości i wchodząc w życie każdego z Jego uczniów. Jako salezjanie świadczymy braterską służbę młodzieży naszym stylem, naszym specyficznym działaniem. Rozumienie animacji jako służby jest jednocześnie formą posłuszeństwa Panu Jezusowi i aktem wierności Księdzu Bosko”.
“Człowiek uczy się służyć/animować, czyniąc to także poprzez dłuższą ‘ascezę formacji’” - stwierdza radca generalny ds. duszpasterstwa młodzieży, ks. Miguel Angel García Morcuende.
I dodaje na koniec: „Często przykład Wspólnot Wychowawczo-Duszpasterskich pomaga nam i pobudza nas do działania. Animacja na poziomie inspektorii staje się w ten sposób dla delegatów inspektorialnych ‘salą gimnastyczną’ dla ich służby ewangelicznej; co więcej, inspektoria, nawet ta posiadająca najbardziej proste struktury organizacyjne, wzrasta i rozwija się dzięki modelowi i odpowiedniej propozycji wychowawczo-duszpasterskiej”.
