Gdy letnie słońce pali jałową ziemię, Bhamabai, 53-letnia kobieta mieszkająca w górzystej wiosce niedaleko Ahmednagar, wyrusza w uciążliwą drogę, dobrze znaną jej zmęczonym stopom. Idzie pięć kilometrów do oddalonej pompy ręcznej, a kiedy w końcu do niej dociera, wydobywa i wlewa te kilka jakże cennych litrów wody do stolowych baniek, po czym wyrusza w drogę powrotną. “Mój wiek robi swoje, podobnie jak moja choroba” - szepcze Bhamabai, mrużąc oczy i spoglądając w kierunku swojego blaszanego domu w oddali. “Marzę o dniu, w którym będziemy mogli odkręcić kran i ugasić pragnienie”.
Marzenie Bhamabai jest marzeniem wielu innych mieszkańców z tego obszaru suszy w dystryktach Ahmednagar i Beed w stanie Maharasztra.
“W tym roku pora deszczowa trwała zaledwie kilka dni. Czas trwania monsunu z roku na rok się skraca” - mówi 83-letni Vishwanath Palve. “Teraz tylko Bóg wie, jak nasze następne pokolenia przetrwają w takich warunkach” - dodaje.
Na szczęście w tym wstrząsającym scenariuszy pojawił się bohater, którego zdecydowanym marzeniem jest poprawa życia tych biednych ludzi. Mowa tu o salezjańskiej organizacji pozarządowej “Bosco Gramin Vikas Kendra” (BGVK), która od ponad trzech dekad niesie pomoc w najbardziej zmarginalizowanych społecznościach Maharasztry, dążąc do poprawy życia tych mieszkańców, pomagając im w zrównoważonym rozwoju.
“Nasi pionierzy, w szczególności ks. Alex Gonsalves, zdali sobie sprawę z bezcelowości realizacji jakichkolwiek programów czy szkoleń bez uprzedniego rozwiązania problemu niedoboru wody” - mówi szef BGVK, ks. George D'Abreo SDB. “Tak więc instalacja zbiorników wodnych stała się kluczowa dla rewitalizacji wiosek dotkniętych suszą”.
Od momentu swojego powstania, BGVK pomogła zainstalować zbiorniki wodne w 27 wioskach w tym stanie, ubogacając warstwy wodonośne i pomagając odżyć 47 wioskom. Poprzez innowacyjne rozwiązania, takie jak tamy retencyjne, zbiorniki rolnicze i odpowiednie metody ochrony gleby, udało się stawić czoła problemowi suszy, z pożytkiem dla ponad 15 000 gospodarstw domowych.
Jednak ostatnie kilka lat opadów poniżej średniej również nie było korzystne w tych miejscach, gdzie zainstalowano zbiorniki wodne. Z powodu braku planu awaryjnego, dzięki któremu można byłoby stawić czoła suszy, wiele wiosek powróciło do poprzednich, mrocznych czasów braku wody.
Zintegrowane podejście BGVK zaczyna się od zaspokojenia podstawowej potrzeby: dostępu do czystej wody, aby można było przetrwać w upalne lato. Dlatego właśnie podjęto Kampanię Wodną, której celem jest napełnienie pustych zbiorników domowych. Do 9 maja 2024 r. w 14 wioskach rozprowadzono ponad 1,6 miliona litrów wody pitnej.
“Moje wnuki tłoczą się wokół cysterny pełne radości i zachwytu. Dla nich i dla nas wszystkich woda pitna jest cudem” - mówi Parubai Rathod, imigrant-tubylec, który osiadł w Ahmednagar. Dla wielu mieszkańców wsi przyjazdy ciężarówek z wodą BGVK to nic innego jak senne marzenie, które przemienia się w rzeczywistość.
Kampania BGVK to jednak dopiero początek trudnej walki o zmianę losu tego regionu. Potrzeba więcej cystern i więcej funduszy, aby pomóc większej ilości wiosek. Nie można też winić samej natury. Podczas gdy susza jest zjawiskiem naturalnym, działania człowieka pogorszyły sytuację. Przez wiele lat nie przejmowano się wodami gruntowymi, a szybka industrializacja i wylesianie tego obszaru, stosowanie nieodpowiednich metod uprawy oraz lekkomyślne stosowanie nawozów chemicznych i pestycydów zebrały swoje żniwo, odbierając glebie zdolność do zatrzymywania wody.
“Ekologiczne i zrównoważone rolnictwo ma kluczowe znaczenie dla ochrony zasobów wodnych. Dlatego pomagamy tym rolnikom wdrożyć je w życie, aby poziom wód gruntowych wzrósł, a przyszłe pokolenia nie musiały stawiać czoła temu samemu problemowi” - wyjaśnia Dattatrey Gaikwad, pracownik BGVK.
“Naszym marzeniem jest, aby woda pitna była stale dostępna w każdej wiosce, zaspokajając codzienne potrzeby dzięki odpowiednim zbiornikom wodnym. Odpowiednia gospodarka wodna poprawia jakość i poziom życia, pozwalając czerpać pewne dochody w takich sektorach, jak ogrodnictwo, mleczarstwo, hodowla drobiu i inne. Ta wizja dobrostanu odpornego na suszę jest tym, co BGVK ma nadzieję wkrótce zobaczyć w każdej z tych wiosek” - mówi na koniec ks. D’Abreo.
