Wzięli w nim udział delegaci z całego regionu Afryka-Madagaskar, który obecnie obejmuje:
– 6 inspektorii: Afryka Nigeria-Niger (ANN), Afryka Południowo-Zachodnia (AOS), Afryka Środkowa (AFC), Afryka Wschodnia (AFE), Afryka Północno-Zachodnia (AON) i Tanzania (TZA);
– 9 wizytatorii: Afryka-Etiopia-Erytrea (AET), Afryka-Kongo (ACC), Afryka-Wielkie Jeziora (AGL), Afryka Równikowa-Tropikalna (ATE), Angola (ANG), Mozambik (MOZ), Madagaskar (MDG), Zambia-Malawi-Zimbabwe-Namibia (ZMB), Afryka Południowa (AFM);
– a także cztery delegatury inspektorialne: Erytrea (AET); Afryka Środkowo-Wschodnia (AFC), Sudan-Sudan Południowy (AFE) oraz Senegal, Gwinea Konakry i Gambia (AON).
Ogółem region obejmuje swym zasięgiem 41 krajów, co łączy się z licznymi i różnorodnymi działaniami na polu edukacyjnym i duszpasterskim.
Obrady skupiły się na czterech zasadniczych punktach. Po pierwsze, dokonano prezentacji nowego programu wychowania do uczuciowości i seksualności, czyniąc to na bazie dokumentu “Duszpasterstwo, które wychowuje do miłości”. Tradycyjnie salezjańska praktyka wychowawcza kładła dotąd największy nacisk na przekazywanie wiedzy, ale w wychowaniu afektywno-seksualnym informacja nie wystarcza do zagwarantowania integralnego wychowania. Wychowawcy muszą posiadać szerokie i gruntowne przygotowanie pedagogiczne.
Kolejnym punktem obrad było zagadnienie “Oratorium-Ośrodek Młodzieżowy”, o którym mowa w “Podstawie programowej dla salezjańskiego duszpasterstwa młodzieżowego”, której nowa wersja wkrótce zostanie opublikowana w różnych językach. Wiele mówiono również o obecności salezjańskiej i o tym, że konieczne jest potraktowanie tej postawy jako prawdziwego “sakramentu salezjańskiego” w kontekście Oratorium-Ośrodka Młodzieżowego. Łączy się to z bogactwem wypływającym z bycia widzialnym znakiem salezjańskim wśród młodzieży, życzliwą i braterską obecnością, którą młodzi postrzegają jako konkretny i skuteczny wyraz miłości duszpasterskiej.
Delegaci, ze swojej strony, również potwierdzili, że młodzi ludzie domagają się tej obecności i nie chcą, aby salezjanie byli widzami w ich życiu. W tym kontekście stwierdzono, że obecność nie oznacza jedynie zagwarantowania obecności w przestrzeniach edukacyjnych, ale bycie obecnym w sposób, który ożywia, wyzwala i jest przyjazny w życiu młodych ludzi. Bycie obecnym oznacza ponowne odkrycie sposobu kochania ich, który uwzględnia języki, którymi się posługują.
Omówiono także dokument “Flash nr 4” zatytułowany: “Rola salezjanina we wspólnocie wychowawczo-duszpasterskiej”, opracowany przez ks. Garcíę Morcuende. Niektóre z poruszonych w nim kwestii odnoszą się do relacji braterskich i nowych umiejętności wymaganych w animacji. Konieczne będzie przemyślenie i pogłębienie “nowego profilu salezjanina” w rzeczywistości afrykańskiej. Należy to przeprowadzić ze spokojem, nie lekceważąc niczego, nie dramatyzując ani nie powracając na nowo do sytuacji z przeszłości, co nadal może istnieć. Refleksja ta posłuży do wypracowania własnego ducha i stylu, zaczynając od domów formacyjnych.
Niektóre sesje były również poświęcone lepszemu zrozumieniu relacji między salezjanami i świeckimi we wspólnym posłannictwie. Stwierdzono przy tym, że trzeba zastanowić się nad tożsamością świeckich, zwłaszcza tych, którzy wybierają pracę wychowawczą w domach salezjańskich jako swoje powołanie, nie traktując ją jedynie jako wykonywanie zawodu. Ks. García przypomniał teologiczne i antropologiczne korzenie komunii. Z drugiej strony wskazał, że animacja może być skutecznie prowadzona tylko w kontekście relacyjnym i wspólnotowym. Każdy musi troszczyć się o swoją formację “zawodową”, łącząc umiejętności zawodowe i motywacje wychowawcze z formacją duszpasterską, uwzględniając i włączając specyficzny wkład osób konsekrowanych i świeckich, którzy podzielają to samo posłannictwo salezjańskie. Doświadczenie komunii, podkreślił, nie może być improwizowane, ale wymaga dojrzałości w relacjach między osobami konsekrowanymi i świeckimi, którzy razem muszą wspierać duchowość komunii.
Każdy z tych dni spotkania, które prowadził ks. García Morcuende, radca generalny ds. duszpasterstwa młodzieżowego, i ks. Jobeta Vivo z Sektora Duszpasterstwa Młodzieży, rozpoczynały się od “Lectio Divina” (bazując na fragmencie Mk 2, 1-12). Ponadto dokonano oceny realizacji zeszłorocznych zaleceń i dzielono się niektórymi dobrymi praktykami, jakie są realizowane w różnych okręgach salezjańskich.
W czasie obrad poruszono również kwestie towarzyszenia ekipom Salezjańskiego Ruchu Młodzieżowego w kontekście Synodu Młodzieży Salezjańskiej, zaplanowanego na 2024 r. z okazji 200. rocznicy “Snu Księdza Bosko w 9. roku życia”.
