Alfons Maria Stickler urodził się 23 sierpnia 1910 r. w Neunkirchen w Austrii jako drugie z dwunastu dzieci. Uczęszczał do szkoły podstawowej w swoim rodzinnym mieście i do szkoły średniej w Wiedniu, będąc uczniem miejscowej szkoły salezjańskiej, kiedy przyszły kardynał August Hlond kończył kierowanie inspektorią niemiecko-węgierską.
Wstąpił do nowicjatu Zgromadzenia Salezjańskiego w Niemczech i 15 sierpnia 1928 r. złożył pierwsze śluby zakonne. Po ukończeniu studiów filozoficznych w Niemczech i Austrii, odbywał studia teologiczne w Niemczech, w Benediktbeuern, a następnie w Turynie i Rzymie, gdzie 27 marca 1937 r. przyjął święcenia kapłańskie w Bazylice św. Jana na Lateranie.
Od 1936 r. zaczął studiować prawo kanoniczne i cywilne na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim, które ukończył w 1940 r., a zaraz potem został mianowany wykładowcą w Ateneum Salezjańskim na Wydziale Prawa Kanonicznego. Przesiedlony wraz z całym Ateneum Salezjańskim w okolice Cuneo w czasie II wojny światowej, uratował życie wielu osobom, uwalniając więźniów z rąk niemieckich władz okupacyjnych, czym zaskarbił sobie wdzięczność wielu z nich.
Po wojnie wykładał prawo kanoniczne najpierw w Turynie, a następnie w Rzymie, gdzie w 1957 r. przeniósł się na Uniwersytet Salezjański. Był tam dziekanem Wydziału Prawa Kanonicznego w latach 1953-1958, następnie rektorem w latach 1958-1966 i dziekanem nowopowstałego “Institutum Altioris Latinitas” w latach 1965-1968.
25 marca 1971 r. został mianowany przez papieża prefektem Biblioteki Watykańskiej. Na tym stanowisku pilotował budowę dużego podziemnego repozytorium w celu optymalnej konserwacji wszystkich kodeksów Biblioteki i innych dokumentów, aby ułatwić naukowcom korzystanie z nich. Wszystko to zostało osiągnięte dzięki odważnej operacji, jakiej podjął się sam prefekt we współpracy z międzynarodowym wydawnictwem “Belser”, polegającej na publikacji w doskonałym faksymile wielu cennych kodeksów.
Trzeba podkreślić jego intensywną działalność naukową, był autorem wielu pozycji i artykułów autor z zakresu historii prawa kanonicznego. Był redaktorem i wydawcą “Studia Gratiana” oraz współredaktorem “Studi Gregoriani”. Był ekspertem w trzech komisjach Soboru Watykańskiego II, konsultorem kongregacji rzymskich i członkiem Komisji ds. nowego Kodeksu Prawa Kanonicznego od samego początku, a także członkiem Papieskiego Komitetu Nauk Historycznych, Rady Instytutu Średniowiecznej Historii Prawa Kanonicznego w Berkeley w Kalifornii, jak również jednym z trzech wiceprzewodniczących “Biura Międzynarodowego Stowarzyszenia Historyków Państwa i Prawa”.
8 września 1983 r. został mianowany probliotekarzem Świętego Kościoła Rzymskiego i jednocześnie arcybiskupem tytularnym Bolseny. Jan Paweł II osobiście udzielił mu święceń biskupich 1 listopada następnego roku, powołując go również na członka Papieskiej Komisji do spraw Autentycznej Interpretacji Kodeksu Prawa Kanonicznego.
W dniu 7 lipca 1984 r. został również proarchiwistą Świętego Kościoła Rzymskiego, a w maju 1985 r. został archiwistą i bibliotekarzem Świętego Kościoła Rzymskiego.
Pomimo wysokiego poziomu intelektualnego i akademickiego, zawsze pozostawał skromny i, jako prawdziwy syn Księdza Bosko, kochał prostotę; zwykł poruszać się po Rzymie sam, korzystając z transportu publicznego, a kiedy nie było to konieczne do pełnienia funkcji, po prostu nosił zwykły strój duchowny.
Został mianowany kardynałem przez Jana Pawła II na konsystorzu w dniu 25 maja 1985 r. - na tym samym, na którym również jego współbracia Rosalio José Castillo Lara i Miguel Obando Bravo zostali mianowani kardynałami.
Zmarł w Rzymie w wieku 97 lat w dniu 12 grudnia 2007 roku. W czasie uroczystości pogrzebowych, którym przewodniczył papież Benedykt XVI w Bazylice Watykańskiej, papież nakreślił jego sylwetkę, mówiąc: “Dobrze wiedział, że kochać Chrystusa to kochać Jego Kościół, który jest zawsze święty, pomimo słabości”, po czym zacytowal duchowy testament austriackiego kardynała: “Wierzę, mam nadzieję, kocham. Mój Boże, wybacz mi moją słabość w wierze, nadziei i miłości i wprowadź mnie do Królestwa Twojej miłości”.
