Ceremonia otwarcia rozpoczęła się modlitwą Nieszporów ku czci Maryi Wspomożycielki w środę 24 maja, po której organizatorzy przedstawili ogólny program Kongresu. Potem popłynęły ciepłe słowa powitania ze strony pana Alberta Ramadana, który wyraził wdzięczność wszystkim uczestnikom. Po nim głos zabrał przełożony wizytatorii Afryki Tropikalnej Równikowej pw. Matki Bożej Afrykańskiej, ks. Rolanda Mintsa, ukierunkowując odpowiednio obrady kolejnych dni.
Pierwszy dzień Kongresu, czwartek 25 maja, poświęcony był ogólnie powołania brata zakonnego w Kościele.
Siostra Gertruda Kana Bella poprowadziła poranną sesję na temat “Powołanie brata zakonnego w Kościele”. W swoim wystąpieniu podkreśliła piękno tego powołania, podkreślając jego głębokie znaczenie teologiczne i ludzkie. Termin “brat zakonny” uosabia zarówno zakorzenienie w Bogu, w kontekście Kościoła braterskiego, jakiego chciał Chrystus, jak i głęboką więź pokrewieństwa między braćmi zakonnymi i innymi członkami wspólnoty.
Następnie uczestnicy zostali podzieleni na grupy, w ramach których dzielili się swoimi refleksjami na temat tego, w jaki sposób uczynić powołanie salezjanina koadiutora bardziej widocznym w dzisiejszym świecie. Dyskusje uwypukliły znaczenie przeżywania swojego powołania z radością, przezwyciężania wszelkich kompleksów i świadomego podejmowania swojej misji w Kościele. Podkreślono także znaczenie pielęgnowania głębokiej relacji z Bogiem i ciągłej formacji, aby można było stawić czoła specyficznym wyzwaniom związanym z powołaniem salezjanina koadiutora. I wreszcie, położono również nacisk na dzielenie się talentami, w duchu komplementarności, z salezjanami kapłanami.
Popołudnie upłynęło pod znakiem dogłębnego studium historii postaci salezjanina koadiutora i przyjrzeniu się dwóm formom powołania salezjańskiego. Pan Ramadan i ks. Ela André wypowiedzieli się w tym względzie. Pierwszy z nich prześledził ewolucję postaci koadiutora w całej historii Zgromadzenia, opierając swoją prezentację na pismach Księdza Bosko, tekstach przełożonych generalnych i dokumentach różnych Kapituł Generalnych, a drugi odniósł się do dwóch form wyjątkowego powołania salezjańskiego, podkreślając czynniki, które doprowadziły do pojawienia się tej drugiej formy, takie jak rosnące zapotrzebowanie na zasoby ludzkie, otwartość na świeckich i ogrom posłannictwa salezjańskiego.
Po wystąpieniach prelegenci odpowiadali na pytania, które, wraz z różnymi wypowiedziami ze strony uczestników, ubogaciły znacznie prowadzone dyskusje i dzielenie się refleksjami, dostarczając dalszych wyjaśnień. Na koniec zaznaczono, że obie opcje mają swoją wartość i że w przypadku powołania salezjanina koadiutora istotne jest zrozumienie tego, czym jest ono samo w sobie: osobistą odpowiedzią na Boże wezwanie.
