“Było około 16.00, rozpoczynaliśmy nasze spotkanie, kiedy ktoś powiedział nam o pożarze, który powstał w pobliżu” – opowiada Joey Payas, odpowiadający za prace konserwatorskie. Pan Payas i jego kolega Glicerio Melloso byli jednymi z pierwszych, którzy zaczęli działać, korzystając z gaśnic uczelni, aby powstrzymać ogień, który był najbliżej dzieła.
Mieszkańcy społeczności, którzy ucierpieli w pożarze, w większości Filipińczycy, którzy przybyli tutaj z regionu Surigao, wykorzystując fakt, iż mur odgradzający się niski i łatwy do przejścia, uciekli natychmiast w kierunku DBCS, zabierając ze sobą to niewiele, które udało im się wziąć. Były to przede wszystkim kobiety i dzieci. Jeden z nauczycieli wolontariuszy tego ośrodka zaraz przyjął te dzieci i zaprowadził je na teren kampusu, w czym pomagało mu kilka zakonnic. Wiele dzieci płakało: pewna sześcioletnia dziewczynka martwiła się o dziadka, który nie mógł chodzić; jakaś dziewczyna z kolei o swoją matkę...
Oczekując na straż pożarną, salezjanie i ich współpracownicy starali się ugasić ogień i pomóc ofiarom pożaru uratować siebie i swój dobytek, pomogli także wjechać strażakom na teren DBCS, by ci w bardziej skuteczny sposób mogli przeprowadzić całą akcję gaszenia. Krótko po godz. 17.00 pożar został ugaszony. Chociaż ten objął około 50 domów, nie było rannych czy też ofiar śmiertelnych.
W większości ci, którzy ucierpieli w pożarze, udali się do domów swoich bliskich. 4 rodziny spało w DBCS, spożywając kolację z salezjanami i otrzymując inne pożywienie od sióstr franciszkanek. Obecnie wszyscy poszkodowani są otoczeni opieką ze strony władz lokalnych i mają zamiar zabrać się do odbudowy swoich domów w najbliższych dniach.
