Spotkanie, które odbyło się w Kościele “Madonna della Neve”, zaszczycił swoją obecnością ks. Giovanni Rolandi SDB, dyrektor wspólnoty z Colle Don Bosco, a zostało ono zorganizowane i odbyło się pod patronatem parafii św. Antoniego Opata w Aramengo (reprezentowaną przez proboszcza ks. Giovanniego Villatę, któremu towarzyszył miejscowy historyk Beppe Moiso) oraz gminę Aramengo (reprezentowaną przez burmistrza Giuseppe Marchese), a więc środowiska, które zachowały i pielęgnują do dnia dzisiejszego pamięc o świętości Giovanniegoprzekazały do dnia dzisiejszego reputację świętości Giovanniego Massaglii. Oczywiście, “serce” lokalnej tradycji z nim związanej leży we wspomnieniach rodziny Massaglia (reprezentowanej przez siostry Angelę i Marię Teresę Massaglia), która w swoich prywatnych archiwach przechowuje materiały szkolne, z których korzystał, i inne reliwie.
Różnym momentom upamiętniającym jego osobę, w których była przywoływana jego sylwetka, kościół, w którym rozkwitło jego powołanie oraz dom, w którym się urodził i zmarł, towarzyszyło również odsłonięcie tablicy pamiątkowej, a także projekcja krótkiego filmu “Vita di Giovanni Massaglia e Domenico Savio secondo la storia”, zrealizowanego przez Ornellę Ceruti z Nebbiuno (NO). Przyjmując, że tradycja salezjańska pozostaje tą podstawową i niezastąpioną, Ceruti zebrała, udokumentowała, odrestaurowała i połączyła wszystkie tradycje, które łączą się z życiem Giovanniego Massaglii i Dominika Savio, nierozłącznych przyjaciół. Zaś od strony wydawniczej powstały trzy książki (wydanie niekomercyjne), a także podsumowująca je na kilku stronach broszura pełna ilustracji, na bazie której powstał ten krótki film.
Rygorystyczna rekonstrukcja historyczna, odsłaniająca niepublikowaną dotąd biografię jego “prawdziwego przyjaciela od spraw duszy”, wzbogaca biografię Dominika Savio i ostatecznie przywraca na pierwszy plan Towarzystwo Niepokalanej, które było odzwierciedleniem apostolstwa młodzieży wśród młodzieży, stanowiąc dojrzały i trwały owoc ich doskonałej po ludzku i chrześcijańsku przyjaźni.
Giovanni był najstarszym synem Pietro Massaglii z Marmorito (przysiółek i parafia Santa Maria) i Marii Garesio z Mondonio, dobrze sytuowanych i wyróżniających się rolników, bo właścicieli gospodarstwa i ludzi wykształconych. W 1853 roku, w wieku 15 lat, mógł przejść z Educandato di Cocconato, gdzie uczęszczał do gimnazjum niższego stopnia, do Chieri, do gimnazjum wyższego stopnia. Zamiast tego jednak dokonał innego wyboru, pokazując tym samym swoją orientację powołaniową, czym wzbudził sprzeciw ojca, który pozbawił go wszystkiego i zabrał do Turynu w poszukiwaniu dobroczyńcy gotowego przyjąć go i sponsorować jego studia w kierunku kapłaństwa. Ostatecznie spotkał księdza Bosko, a to spotkanie pozytywnie zadecydowało również o przyszłości Dominika Savio; ten ostatni stał się jego wielkim przyjacielem, a dzięki tej budującej przyjaźni, mógł wkrótce “stać się świętym i to stać szybko”. Będąc o cztery lata starszym wiekiem i edukacją, i wstąpiwszy do internatu Oratorium rok wcześniej, Massaglia stał się opatrznościowym starszym bratem Dominika Savio. Spotkali się w 1853 roku w Mondonio, na ich wspólnej ziemi. Na Valdocco mieszkali razem w roku szkolnym 1854/55 i w pierwszej połowie następnego. To, co ich łączyło, to “niewinność życia i wytrwałość w dobru do ostatniego tchnienia”, poświadczona przez księdza Bosko, zwieńczona darami charyzmatycznymi, o czym pisał ks. Michele Molineris w publikacji z 1971 roku: “Mieli te same dyspozycje moralne, chciałem powiedzieć mistyczne, które tworzą właśnie świętego kandydata na ołatarze”.
Giovanni był przystojnym młodzieńcem, dobrej postury i silnej budowy, bardzo obiecującym, gdy chodzi o postępy w nauce. 30 września 1855 roku przyjął klerycką sutannę z rąk samego księdza Bosko w Becchi. Nie dokończył pierwszego roku filozofii. Mając zaledwie osiemnaście lat, zmarł w rodzinie, trzy miesiące po powrocie z powodu choroby płuc. Dominik, który od dziecka miał słabe płuca, dołączył do niego w Raju jakieś dziesięć miesięcy później, gdy miał prawie piętnaście lat.
