Te były następujące:
1. Wizja antropologiczna i klucze interpretacyjne salezjańskiego modelu wychowawczo-duszpasterskiego.
2. Charyzmatyczne źródło salezjańskiego modelu wychowawczo-duszpasterskiego: system prewencyjny i “oratoryjne serce”.
3. Liderzy duszpasterscy, rozwój znaczących relacji interpersonalnych i radzenie sobie z konfliktami.
4. Organiczność i kontynuacja w duszpasterstwie młodzieży: dynamika w inspektorii, funkcjonowanie komisji i grup w ramach duszpasterstwa inspektorialnego.
5. Interwencja duszpasterska we wspólnotach wychowawczo-duszpasterskich i w różnych obszarach duszpasterstwa młodzieży: kryteria weryfikacji, elementy znaczenia i droga w kierunku zwiększenia roli.
6. Integracja umiejętności w zakresie kontaktów osobistych, relacyjnych i duchowego towarzyszenia w życiu delegata.
7. Kompresja duszpasterstwa “zarażania”, “chodź i zobacz”, animacji powołaniowej, która opowiada swoim pogodnym obliczem i radością życia o tym, co dzieje się z osobą, która wypowiada swoje “tak” Panu.
8. Implikacje związane z planowaniem w różnych aspektach doświadczenia wychowawczego i duszpasterskiego (kultura refleksji, “zatrzymać się, pomyśleć i działać” w perspektywie Inspektorialnego Programu Organicznego, Programu Wychowawczo-Duszpasterskiego): decyzja duszpasterska wymaga, abyśmy doszli do konkretnego planowania.
9. Zwiedzanie z przewodnikiem miejsc salezjańskich, które były świadkami wspaniałej przygody ludzkiej i chrześcijańskiej Księdza Bosko: jego wybory, wartości inspirujące i osiągnięcia nabierają w ten sposób szczególnej siły ewangelizacyjnej i duszpasterskiej.
10. Promowanie ekologii integralnej, wartości muzyki i modlitwy wśród młodzieży.
“W tych dniach ukazane zostały pewne wyzwania, z którymi musimy się zmierzyć jako animatorzy duszpasterstwa młodzieży w inspektorii” – powiedział ks. Miguel Angel García Morcuende, radca generalny ds. duszpasterstwa młodzieży. Wyzwania te dotyczą “zaufania, które łączy się z propozycją odważną, wymagającą ewangelicznie, a jednocześnie głęboko ludzką; przejrzystości, która pomaga nam nie zagubić salezjańskiego modelu duszpasterstwa i nie tracić z oczu tego, co liczy się w różnych momentach historycznych; przekonania, że warto iść za Chrystusem i że całkowity dar z siebie dla sprawy Ewangelii jest czymś wielkim i pięknym, co może nadać sens całemu życiu”.
Było to doświadczenie salezjańskie, które ożywiło poczucie przynależności do Zgromadzenia, obudziło pragnienie ożywienia w braciach miłości duszpasterskiej i zainteresowania nowymi peryferiami.
