“Ks. Nicolussi był człowiekiem wielkiej wiary i wielkiego człowieczeństwa, przykładnym salezjaninem i zakonnikiem, który wniósł fundamentalny wkład w formację Zgromadzenia” – powiedział przełożony Generalny ks. Ángel Fernández Artime. “Jego wielkie i hojne serce prawdziwego syna Księdza Bosko kazało mu poświęcić całe swoje życie dobru młodzieży, zwłaszcza tej wezwanej do służby w Towarzystwie Salezjańskim. Kierując się zapałem misyjnym, zawsze był gotów oddawać się pokornej i dyskretnej służbie, będąc w każdej sytuacji otwarty na wykonywanie misji, jaka mu została powierzona w każdej części świata. Miał wielkie i synowskie nabożeństwo do Maryi Wspomożycielki, stąd też być może nie jest przypadkiem to, iż został wezwany do Nieba niedaleko Świętego Domku Madonny z Loreto. Był i pozostanie jasnym świadkiem konsekrowanego i salezjańskiego życia, będąc z pewnością przykładem dla tych, którzy dzisiaj stawiają pierwsze kroki na drodze salezjańskiej formacji”.
Giuseppe Nicolussi, urodzony 19 października 1938 r. w Bolzano, odbył nowicjat w Albaré, gdzie złożył pierwsze śluby w dniu 16 sierpnia 1955 roku. Jeszcze jako człowiek bardzo młody został wysłany jako misjonarz do Chile. Tam właśnie, po studiach teologicznych, został wyświęcony na kapłana w dniu 28 sierpnia 1965 r. przez kard. Raúla Silvę Henríqueza, salezjanina.
Rozpoznając jego zdolności intelektualne i ludzkie, przełożeni wysłali go następnie do Leuven, w Belgii, na Uniwersytet Katolicki, gdzie podjął studia w zakresie teologii dogmatycznej, które zakończył doktoratem summa cum laude.
Po powrocie do Chile wszedł w skład ekipy wykładowców i formatorów salezjańskiego teologatu w Lo Cañas, w Santiago, i wydziału teologicznego Papieskiego Uniwersytetu Katolickiego. Gdy chodzi o inspektorię, najpierw pełnił funkcję wikariusza przełożonego inspektorii, a następnie przełożonego w latach 1978-1984.
Potem został wezwany do Rzymu przez ówczesnego przełożonego generalnego, ks. Egidio Viganò do pracy nad nową wersją Ratio i komentarzem do nowych Konstytucji. W 1988 r. ponownie wrócił do Chile jako dyrektor studentatu teologicznego, gdzie pozostał do 1990 roku, kiedy to 23. Kapituła Generalna wybrała go na stanowisko radcy generalnego ds. formacji; na tym stanowisku został również potwierdzony przez następną kapitułę generalną.
Po tej posłudze, w 2002 roku został mianowany przełożonym wizytatorii UPS, a po sześcioletniej służbie, w 2008 roku został dyrektorem salezjańskiego Domu generalnego.
Od 2015 r. udzielał się jako spowiednik we wspólnocie studentów teologii “Ceferino Namuncurá” na “Gerini” w Rzymie, gdzie bardzo go ceniono za jego ojcowskie podejście, pokorę, pobożność i służbę duszpasterską.
Obecny radca generalny ds. formacji, ks. Ivo Coelho, tak go wspomina: “Poznałem ks. Nicolussiego, kiedy był radcą generalnym ds. formacji, chociaż w tym czasie nie miałem z nim większego kontaktu. Był człowiekiem od Ratio, tym, który przewodniczył ostatniej, wielkiej rewizji tego ważnego dokumentu. Później poznałem go jako dyrektora Domu generalnego. Był serdeczny, dyskretny i zawsze na bieżąco, gdy chodzi o to, co działo się w Kościele. Był człowiekiem oczytanym, mającym niesamowitą zdolność syntezy i komunikacji. Lepiej go jednak poznałem jako spowiednika we wspólnocie studentów teologii na “Gerini” i takim go przede wszystki zapamiętam. Byłem pod wrażeniem sposobu, w jaki ten człowiek, który pełnił przecież tak ważne funkcje w zarządzie Zgromadzeniem, umiał bezceremonialnie wejść we wspólnotę i zdobyć zaufanie studentów. Pełnił bardzo cenną posługę spowiedzi i towarzyszenia duchowego. Miałem takie wrażenie, że również pomagał studentom w ich zajęciach i pracach naukowych. Pomógł nam również poprzez dostarczenie niektórych tekstów, które obecnie są przedmiotem naszego studium w sektorze formacji. Ale przede wszystkim ks. Giuseppe pozostawił nam wspaniały przykład salezjańskiego życia, przeżytego z prostotą i pogodą. Będzie go brakować”.
