40% tych listów nie było dotychczas opublikowanych, stąd też można się dowiedzieć z nich wiele nieznanych dotąd szczegółów związanych z salezjańską historią.
Ten wiejski chłopiec z Castelnuovo przebył długą drogę. W latach 80. XIX wieku nazwisko “ks. Bosko” rozbrzmiewało w całych Włoszech i za granicą, łącznie z mroźnymi terenami i niektórymi skwarnymi miastami Indii.
Wiele z tych listów (prawie jedna trzecia) była napisana w języku francuskim, języku, który Ksiądz Bosko znał bardzo słabo. Nie jest to bez znaczenia. Wiele podróży Księdza Bosko na Lazurowe Wybrzeże, triumfalna podróż do Paryża w 1883 roku, wydanie “biografii” w języku francuskim, sprawiły, że stał się znany poza Alpami na miarę św. Wincentego a Paulo w XIX wieku. Zawiązał się wtedy wielki krąg francuskich dobroczyńców, niektórych z nich bardzo hojnych, którzy w tych latach wspierali finansowo salezjańskie dzieło.
A poza tym we wspomnianym trzechleciu mamy do czynienia z wówczas 70-letnim Księdzem Bosko, już poważnie chorym! W wielu listach zmuszony jest usprawiedliwiać swoje spóźnione odpowiedzi, ich krótką formę, brzydki charakter pisma, konieczność korzystania z pomocy sekretarza... A jednak nie przestaje pisać osobiście do różnych przedstawicieli władz cywilnych i kościelnych, do niektórych współbraci, określonych dobroczyńców i znamienitych osób, które nigdy nie poznał osobiście.
Podobnie jak to jest w przypadku poprzednich tomów, także w tym tomie znajdują się listy napisane własnoręcznie przez Księdza Bosko i te, które powstały na podstawie jego brudnopisu (przepisanego na czysto przez sekretarza i później podpisane przez Księdza Bosko), a także inne – zredagowane przez kogoś innego, a przez niego tylko podpisane, jak również okólniki przygotowane przez współpracowników, ale podpisane zawsze przez niego.
Dokładniej byli to ksiądz Rua i dwaj redaktorzy “Biuletynu Salezjańskiego”: ks. Bonetti i ks. Lemoyne; szczególnie ten ostatni był w tamtych latach “sekretarzem koncepcji” Księdza Bosko i sekretarzem Kapituły Wyższej. To jemu należy zawdzęczać wzruszajace listy kierowane do poszczególnych salezjanów, a także niektóre okólniki, wśród nich okólnik o nominacji księdza Rua na wikariusza Księdza Bosko z pełnią władzy (1885), a zwłaszcza – dwa listy z Rzymu, napisane w 1884 roku.
Jeśli są dobrze znane dzieciństwo Księdza Bosko, jego młodość, początkowe doświadczenia związane z Valdocoo, to gdy chodzi o dorosłego i Księdza Bosko w podeszłym wieku, głównym i nieodzownym źródłem wiedzy są jego listy: rodzaj codziennej autobiografii.
Pozostaje tylko czekać na ostatni tom korespondencji, dziesiąty, w którym zostaną zebrane listy z roku 1887, ze stycznia 1888 oraz te znalezione po publikacji poszczególnych tomów. Ten będzie zawierać także ogólne indeksy całego zbioru listów świętego, liczącego prawie 5000 listów.
