W czasie swojego pobytu w archidiecezji, najpierw jako biskupa pomocniczego (2010-2011), a później ordynariusza (2011-2020), abp Panfilo przemieszczał się wzdłuż i wszerz, przemierzał rzeki, wspinał się po górach, aby dotrzeć do swojej trzody znajdującej się na najbardziej odległych terenach jego archidiecezji. Zawsze pozostawał w kontakcie ze swoim ludem, udzielając sakramentów, wsłuchując się w jego potrzeby, starając się zaradzić cierpieniom swoich wiernych, zarówno tym duchowym, jak i materialnym, podzielając ich trudy i zmagania.
Kwestią, która mu była bardzo bliska, była kwestia ziemi. W swoim liście duszpasterskim zachęcił wszystkich do odstawienia na bok swoich indywidulanych interesów i pomyślenia o dobru wspólnym, apelując do wszystkich, by zechcieli pozostawić nieco lepszy świat od tego, który zastali.
Jednocześnie w czasie swojej posługi zawsze troszczył się o miejscowe powołania, czyniąc je priorytetem. W dniu 27 września, w klimacie ogólnego wzruszenia, udzielił ostatnich święceń jako arcybiskup Rabaul, wyświęcając trzech kapłanów i dwóch diakonów, których zachęcił do słuchania swojego ludu, bycia pokornym, silnego życia modlitwy i stałego nabożeństwa do Maryi.
Następnego dnia, w czasie oficjalnej ceremonii pożegnania, która odbyła się w Vunapope-Kokopo, salezjański biskup odebrał hołd od licznych wiernych, któremu towarzyszyły słowa wdzięczności, łzy i liczne upominki.
Żegnając się ze swoim ludem, abp Panfilo przypomniał, że wybrał jako swoją dewizę słowa “Duc in altum” (Wypłyń na głębię), które stanowiło dla niego jakby “zaproszenie do przyjęcia przeszłości z wdzięcznością, przeżywania teraźniejszości z entuzjazmem i spoglądania na przyszłość z ufnością”. Potem dodał, że “obchody 50-lecia erygowania archidiecezji Rabaul w 2016 roku były momentem, w którym wszyscy świeccy, osoby konsekrowane i kapłani mogli docenić naszą gorliwość duszpasterską i z nowym entuzjazmem przystąpić do odpowiedzialnych zadań duchowych i duszpasterskich”. W tym też duchu zachęcił wiernych do poszukiwania świętości, docenienia modlitwy, niedzielnej Eucharystii i słuchania Słowa Bożego. Na koniec poprosił wszystkich o wprowadzenie w życie motta archidiecezji “Ut Unum Sint” (Aby wszyscy byli jedno).
Abp Panfilo to salezjanin misjonarz i biskup, który był zawsze gotów służyć trzodzie, jaka mu została powierzona. Posługiwał na Filipinach przez 32 lata, by potem udać się do Papui-Nowej Gwinei, w której przebywa od 23 lat. Z tych 19 lat to lata posługi biskupiej, najpierw w Alotau, a potem w archidiecezji Rabaul.
https://www.infoans.org/pl/dzialy/wiadomosci/item/11313-papua-nowa-gwinea-wzruszajace-pozegnanie-ukochanego-pasterza-abpa-francesco-panfilo-salezjanina#sigProIda58805d8c1
