“Drogi Ks. Inspektorze, mam nadzieję, że udało się Księdzu szczęśliwie dotrzeć do domu. Może sobie Ksiądz wyobrazić, jak bardzo jesteśmy zaniepokojeni tą sytuacją...” – pisze pan Muller. Potem następują niektóre dobrze znane już zalecenia dotyczące stosowania podstawowych środków higieny osobistej i zapobiegania zakażeniom, a także specyficzne uwagi w odniesieniu do salezjańskich wspólnot zakonnych.
“Naszymi wzorami są Ksiądz Bosko i jego chłopcy w czasie epidemii cholery. A wcześniej mieliśmy przykłady naszych odważnych współbraci w Sierra Leone i Liberii w czasie eboli”.
Ekonom generalny prosi o szczególną troskę o osoby najbardziej narażone na zakażenie, jak osoby w podeszłym wieku czy dotknięte przewlekłymi chorobami, takimi jak cukrzyca, nie zapominając przy tym o bezpieczeństwo dzieci.
Pan Muller, zachęcając do unikania paniki i psychozy, przypomina o ważności ścisłego przestrzegania zaleceń i wskazań władz cywilnych, by dać poznać uczniom, parafianom i dobroczyńcom, że są przez nas przestrzegane. Będziemy w ten sposób dawali dobry przykład i zachęcimy innych do stosowania tych dobrych praktyk.
Oprócz dawania świadectwa, ekonom generalny przypomina również o solidarności, proponując niektóre specyficzne działania w tym czasie pandemii: “Czy nie moglibyśmy produkować maseczek w naszych ośrodkach i przekazać je ludziom?... Zadbajmy o to, aby ci, którzy mieszkają z nami, mieli swobodny dostęp do mydła i by było w wystarczającej ilości... Czy dysponujemy odpowiednimi pokojami czy pomieszczeniami, w których współbracia czy uczniowie mogli by zostać odizolowani, gdyby odkryto u nich oznaki zakażenia?... Czy jesteśmy gotowi, aby przyjąć chorych, gdyby szpitale z okolice nie miały już miejsc?”.
Na koniec pan Muller zachęca również, by wyciągnąć naukę z tego wszystkiego, co pandemia wyrządza na świecie. Po podkreśleniu wielkiej roli solidarności w każdej relacji ludzkiej wskazuje na znaczenie higieny osobistej i czystości środowiska, zdrowego odżywiania, zdrowego stylu życia, jak również – możliwości innowacji dydaktycznej i ewangelizacyjnej poprzez środki społecznego przekazu, aż po bardziej autentyczną relację z Bogiem, z uświadomieniem sobie własnych możliwości i ograniczeń.
