Następnie rozbudował dom dołączony do Oratorium, przekształcając go w ośrodek edukacyjny dla uczniów i rzemieślników: w 1853 r. wzniósł pierwszą część nowego budynku, który ukończył w 1856 roku. Otworzył tam warsztaty i szkoły gimnazjalne. Liczba uczniów bardzo wzrosła, co nastąpiło zwłaszcza po zakupie pobliskiego domu Filippich (1860), wymuszając dalszą rozbudowę budynku.
W kwietniu 1859 r., gdy Piemont i Francja przygotowywały się do wojny z Austrią, do Oratorium przybyła inspekcja Ministerstwa Wojny pod kątem wykorzystania tego budynku na koszary dla oficerów armii lub szpital wojskowy.
Ponadto, z powodu niedopatrzenia, dwóch kleryków z Oratorium nie zostało zaliczonych do osób zwolnionych ze służby wojskowej.
Na szczęście, jak czytamy w “Memorie Biografiche” (tom VI), Księdzu Bosko udało się temu wszystkiemu zaradzić.
