W czasie święceń biskup mówi do tego, który przyjmuje sakrament kapłaństwa, wkładając mu do rąk kielich i patenę: “Rozważaj, co będziesz czynił, naśladuj to, czego będziesz dokonywał”. Litrugia streszcza w tych słowach istotę kapłańskiej duchowości.
Bycie kapłanem nie jest niczym innym, jak codzienne oddawanie naszego życia, poprzez Chrystusa, Ojcu. To właśnie kapłani celebrują każdego odnia, a w sposób szczególny w Wielki Czwartek, w dniu, w którym cały Kościół wspomina Wieczerzę Pańską.
Ksiądz Bosko dogłębienie zrozumiał swoją kapłańską misję. Każdego dnia przypominał sobie słowa Mamy Małgorzaty: “Na litość boską! Nie plam tej szaty. Zdejmij ją zaraz. Wolę raczej ubogiego wieśniaka niż syna kapłana, który zaniedbuje swoje obowiązki”. I Księdzu Bosko towarzyszyły cztery zasady pełnego życia jako kapłana: koherencja w stanie kapłańskim, koherencja w oddaniu się Bogu, koherencja w odniesieniu do swoich obowiązków i koherencja w kapłańskiej posłudze.
A misją salezjanów kapłanów jest wniesienie wkłady “do wspólnej pracy nad rozwojem i wychowaniem do wiary wartości wynikających ze święceń, które czynią go znakiem Chrystusa Pasterza, zwłaszcza przez głoszenie Ewangelii i sprawowanie sakramentów”.
Ksiądz Bosko przeżył swoje powołanie kapłańskie wśród chłopców i dla chłopców: “Studiuję, ponieważ chcę poświęcić swoje życie chłopcom”; “Pan mnie posał do chłopców”. Ksiądz Bosko był kapłanem w swojej misji eychowawczej i w swojej działalności pedagogicznej, jak również – w posłudze kapłańskiej. Można powiedzieć, że pedagogika Księdza Bosko była kapłańska i że kapłaństwo Księdza Bosko było wychowawcze i pedagogiczne.
Stwierdzenie ministra Ricasoliego we Florencji wskazuje drogę każdemu współczesnemu salezjaninowi kapłanowi: “Ksiądz Bosko jest kapłanem pośród swoich chłopców”.
