Zgodnie z danymi statystycznymi z 31 grudnia ubiegłego roku, w 12 okręgach w 23 krajach regionu było 53 profesów czasowych i 155 profesów wieczystych.
W kontekście wspólnoty salezjańskiej na świecie, w której zmniejsza się liczba koadiutorów, region Azja Wschodnia-Oceania wyróżnia się pod względem ich liczby, odnotowując, wraz z regionem Afryki-Madagaskaru, wzrost o 21 koadiutorów w stosunku do 2002 roku, roku powstania regionu. Natomiast na poziomie światowym, w tym samym okresie liczba koadiutorów zmniejszyła się o 626 (z 2260 do 1634).
Również pod względem geograficznym region odnotował pewne zmiany: 60 lat temu w inspektorii chińskiej było najwięcej koadiutorów, teraz na pierwszym miejscu jest Wietnam, w którym jest 62 salezjanów laików. I podczas gdy inspektorie Australii-Pacyfiku i Filipin Południowych zachowują w tym względzie status quo, w Chinach, Japonii, Korei Południowej i Fillipinach Północnych występuje spadek, wzrost odnotowują salezjańskie okręgi w Indonezji, Timorze Wschodnim, Papui-Nowej Gwinei, Wyspach Salomona, Mjanmie, Tajlandii i Wietnamie.
Jeszcze 9 krajów nie ma salezjanów koadiutorów autochtonów: Fidżi, Nowa Zelandia, Samoa, Pakistan, Papua-Nowa Gwinea, Gwinea, Wyspy Salomona, Malezja, Laos i Mongolia, zaś Kambodża od niedawna ma swojego pierwszego salezjanina laika.
Obecność lub brak koadiutorów w radach inspektorialnych, w komisjach formacyjnych, a jeszcze bardziej w domach aspirantatu, prenowicjatu i nowicjatu, to element kluczowy, gdy chodzi o równowagę charyzmatyczną.
Wiele pytań może się zrodzić w odniesieniu do tych danych statystycznych: Jakie czynniki sprzyjają wzrostowi liczby powołań na salezjanów koadiutorów? Co czyni wspólnotę salezjańską “przyjazną” wobec salezjanów laików? Z pewnością VII Kongres Salezjanów Koadiutorów regionu Azja Wschodnia-Oceania będzie omawiać wiele z tych punktów, ale jedno jest pewne: podstawowy wpływ na powołanie salezjańskie w jego dwóch formach nie pochodzi z zewnątrz, ale łączy się z “salezjańską kulturą”, jaka panuje wewnątrz każdej wspólnoty inspektorialnej.
Źródło: AustraLasia
