Ishara urodził się w 1998 r., jako szóste z dziewięciorga dzieci: 6 chłopców i 3 dziewczynki. Dwójka już wstąpiła w związek małżeński, jedna jest dziewczyną-matką. Jego rodzina mieszka w Ciriri, w górach, prawie półtora godziny drogi pieszo do Ośrodka Księdza Bosko, w domu ze ścian z błota, któremu grozi zawalenie. Jego ojciec całkowicie opuścił rodzinę, ożenił się po raz drugi i wyruszył na poszukiwanie pracy, ale nie wiadomo dokąd. Dzieci pozostały na wychowaniu matki, która, aby mogli jakoś przeżyć, dźwiga worki na głowie lub na ramionach. W ten sposób jest w stanie uiścić opłatę za szkołę trójki najmłodszych dzieci.
Ishara starał się samodzielnie utrzymać i po szkole sprzedawał gry na ulicy, ale w drugiej klasie szkoły średniej pewien incydent pozbawił go jego małego kapitału i chłopiec musiał porzucić szkołę i przebywać odtąd cały czas na ulicy.
Ishara należy do pierwszej grupy dzieci ulicy, którzy się zapisali na kurs alfabetyzacji i nauki zawodu. Pod dwóch miesiącach odrabiania zaległości szkolnych i odpowiednim rozeznaniu, został skierowany na kurs stolarstwa. Z wielką odwagą dotarł do ostatniego roku swojego szkolenia, otrzymał świadectwo i odbył trzymiesięczny staż. Obecnie pracuje u jednego ze stolarzy, który ma duże doświadczenie w tym zawodzie i otwarł warsztat w dzielnicy.
Ishara umie już wykonywać różne prace i zaczyna coś zarabiać: może kupić sobie odzież i wesprzeć rodzinę.
Ośrodek Księdza Bosko nie przestaje mu towarzyszyć, doradzając mu w zarządzaniu jego małym dochodem. Ishara zaczyna myśleć o swojej przyszłości.
