Dla wszystkich Pakistańczyków, zarówno muzułmanów, jak i chrześcijan, religia zajmuje ważne miejsce w społeczeństwie, religijność jest powszechna, a religia przenika całe życie obywatelskie. Pozytywną cechą tego kraju jest bardzo młode społeczeństwo, z niską średnią wieku, a tym samym wysokim odsetkiem dzieci i młodzieży.
W Lahur – w jednym z dwóch ośrodków salezjańskich w kraju, drugi znajduje się w Kwecie – pracuje obecnie dwóch salezjanów. Ks. Noble Lal, pierwszy salezjanin z Pakistanu, który jest dyrektorem i ekonomem wspólnoty oraz dyrektorem szkoły technicznej, a takżę pan Piero Ramello, salezjanin koadiutor i misjonarz, pochodzący z Okręgu Piemontu i Doliny Aosty (ICP), który jest nauczycielem w szkole.
W Lahaur działa również “Don Bosco Educational Society”, która świadczy usługi edukacyjne zarówno w zakresie edukacji formalnej, w ramach “New Don Bosco Higher Secondary School”, jak i w zakresie kształcenia zawodowego, co czyni w ramach “Don Bosco Technical Centre”. Ten ostatni ośrodek oferuje różnorodne programy szkolenia zawodowego, starając się odpowiedzieć na potrzeby społeczności i zaradzić problemowi bezrobocia wśród młodzieży. W ramach projektu “Don Bosco Education” salezjanie zapewniają również wysokiej jakości, tanią edukację zmarginalizowanym społecznościom w Pakistanie.
W salezjańskiej edukacji dziewcząt szczególną uwagę zwraca się na zmniejszenie liczby osób porzucających naukę. Niestety, ze względu na konieczność zadbania o rodzinę lub powszechność wczesnych małżeństw, wiele dziewcząt porzuca naukę przed zakończeniem obowiązku szkolnego. Dzieje się tak w etnicznych społecznościach wiejskich, a także w dużych ośrodkach miejskich, takich jak Lahaur, czemu towarzyszy przekonanie, że porzucenie szkoły w celu pomocy rodzinie lub wczesne małżeństwo (często wbrew woli dziewczyny) jest jedynym rozwiązaniem dla materialnej biedy.
W przypadku dziewcząt salezjanie w Pakistanie realizują programy wsparcia społecznego i edukują je w zakresie ich praw, wzmacniając ich poczucie własnej wartości. Synowie Księdza Bosko starają się zachęcić te dziewczęta do kontynuowania nauki, organizując także różne kursy zawodowe, w ramach których mogą nauczyć się wykonywania danego zawodu. Jedna z wychowanek z salezjańskiego ośrodka stwierdza: “Jeśli będziemy się uczyć, możemy liczyć na jaśniejszą przyszłość”.
Zważywszy na to, że miejscowa ludność jest bardzo uboga i składa się głównie z wielodzietnych rodzin, salezjanie pobierają bardzo niskie czesne i starają się o stypendia dla dzieci i młodzieży, tak aby wszyscy mogli ukończyć naukę i stać się samodzielnymi członkami społeczeństwa.
