ks. Giovanni d’Andrea SDB
We Włoszech jest zarejestrowanych 8 tys. oratoriów. Jest to tradycja, która liczy w Italii 450 lat, zapoczątkowana przez św. Filipa Nereusza w XVI wieku. Na przestrzeni tych wszystkich stuleci oratorium potrafiło dostosować się do wymogów czasów, pozostając zawsze w nurcie edukacji, nie mówiąc już o chrześcijańskim wychowaniu dzieci i młodzieży.
Gdy chodzi o zapobieganie ubóstwu edukacyjnemu, główną aktywność oratorium stanowią “zajęcia pozaszkolne”: 83% to krajowa średnia, odnosząca się do oratoriów, które prowadzą tego typu zajęcia, korzystając w dużej mierze z pomocy wolontariuszy; te wychodzą od prostej pomocy w odrabianiu zadań szkolnych, a kończą się na zajęciach w zakresie socjalizacji, sportowych, wyrazu artystycznego (teatr, taniec, śpiew, muzyka). Te ostatnie zajęcia eksperesji twórczej są prowadzone w 88% oratoriów, zaś zajęcia sportowe – w 83%.
Oratorium stanowi także dla nastolatków i młodzieży okazję do okazania pomocy najmłodszym, co czyni się zwłaszcza w lecie w ramach słynnych akcji “GREST”. Wpisują się w to także wycieczki, które łączą aspekt rekreacyjny z kulturalnym i ekologiczno-środowiskowym, a także – zaangażowanie młodzieży w działalność charytatywną i wolontariat.
Od strony społeczno-edukacyjnej oratorium jest również miejscem integracji przedstawicieli różnych grup etnicznych. Także w oratorium, poza szkołą, młodzi imigranci “drugiego pokolenia” uczestniczą w procesach integracji. I gdy są dobrze prowadzeni przez dorosłych i wychowawców, wszyscy oni mogą odkryć to całe bogactwo, jakie mieści w sobie każda kultura. Otwiera to również na interesujący dialog międzyreligijny.
Gdy mówimy o oratorium, często myślimy o podwórkach, boiskach sportowych... Ale to są tylko struktury... Istotę oratorium stanowią ludzie, pokolenia, które się tam spotykają, młodzi i ich animatorzy, wychowawcy, rodzice, których należy w coraz większym i lepszym stopniu włączyć w dialog wychowawczy. Właśnie relacje, jakie towarzyszą spotkaniom i prowadzonemu dialogowi, wpływają na rozwój każdej z zainteresowanych stron: osoba dorosła jest wezwana do tego, by stawać się coraz bardziej osobą znaczącą, a osoba nieletnia jest wezwany do podjęcia odpowiedzialności za kontynuację i dziedziczenie tej spuścizny kulturowej, jaką dana wspólnota wychowawcza mu przekazuje, co się dzieje z pokolenia na pokolenie.
